ჩემი ‘’რეაქტიული პარანოია’’ ქალბატონი თამარ ყურაშვილის წიგნის მიხედვით

დაძაბული კვირა მქონდა…უფრო დამეძაბა კვირის ბოლო…ამას გაღიზიანება,კამათი და ხმამაღალი საუბარიც დაემატა…კვირა სახლში გავატარე,კომპიუტერს არ მივკარებივარ,არ მინდოდა თუ რომც მდომოდა არავინ მიმაკარებდა ეგ სხვა საკითხი იყო.დავაშავე და ‘’პასუხისგებაში’’ მიმცეს…ჯანდაბას…ვისვენებ…და რასაც მთელი კვირა ვგეგმავდი და მხოლოდ იმიტომ ვერ შევასრულე რომ სათანადო მომენტს ველოდებოდი,კარგი იყო ეს მდგომარება თუ ცუდი…დადგა ეს დღეც…

თამარ ყურაშვილი,(თამარა)მე ასე ვეძახდი,ჩემი ლექტორია…ეს რაღაც ამაღლებული წოდებასავით გამომივიდა…თამარა მწერალია,ზუსტად ჩემს დაბადების დღეს ჰქონდა წიგნის პრეზენტაცია…მის შესახებ ვიცოდი,მსმენია…ახლა მიხარია…პატარა ბავშვივით ამენთო თვალები აუდიტორიაში რომ შემოაბიჯა,მოგვესალმა…მისი საუბრის მანერა,ოდნავ ბოხი ხმა და ქალური სინაზე…როგორ ვთქვა,როგორ ავღწერო ის პირველი მუხტი რაც დამებადა მისი დანახვისთანავე არ ვიცი…მომინდა რომ ძალიან მოვწონებოდი,მაგრამ ყველაფერი თავისით მომხდარიყო და არა დადგმული სპეკტაკლივით…რომ მე ის მომწონდა,გავუღიმებდი,იმასაც მოვეწონებოდი და გამიღიმებდა…აქ დასრულდებოდა ყველაფერი და ერთი იმ სტუდენტთაგანი გავხდებოდი რომელსაც ქალბატონი თამარი როგორც ლექტორი და მწერალი ისე მოსწონდა,მომინდა გამეცნო როგორც ადამიანი…ლექციის სემდეგ მასთან მივაჭერი და,პირველი წინადადება ზუსტად მახსოვს : ქალბატონო თამარ,ძალიან მომწონხართ!!!მერე რა ვთქვი და რა მიპასუხა ის უკვე აღარ მახსოვს…ერთი-ორი სიტყვა ვუთხარი რომ ბლოგი მქონდა და ვწერდი ჯერჯერობით სამოყვარულო დონეზე,მახსოვს მის წიგნზეც ვთქვი რაღაც და დავპირდი რომ წავიკითხავდი…

საღამოს ‘ფეისბუკზე’ დავამატე და…მაშინაც საუბარი ასე დავიწყე : ქალბატონო თამარ…იყო თბილი და უზომოდ კორექტული ადამიანი…თამარას მოთხრობები ვიცოდი,ძალიან მომწონდა ‘’ხვალ ხუთშაბათია’’…არვიცი ვცდები თუ არა მაგრამ იმ პერსონაჟებიდან გამომდინარე გავიგე როგორი იყო თამარა,ჩემი თამარა და არა ყველას თამარ ყურაშვილი… P.S ასე ადამიანზე პირველად ვწერ,დარწმუნებული არც ვარ რომ ვაჩვენებ მას ამ პატარა ჩანაწერს მაგრამ მაინც მგონია რომ ნახავს,ნახავს და გაიღიმებს…ან არ მოეწონება…ნუ…კარგით.

კვირიდან კვირამდე დღეებს ვითვლიდი ლექციის დრო მოსულიყო,გაღიმებული და ხმაში  ოდნავ შეპარეული სირცხვილით მივსულიყავი მასთან, ‘’რეაქტიული პარანოია’’ მიმეტანა და… იცით რა დამიწერეთ? აი რომ იგრძნობოდეს რომ ჩემია…თამარამ რა თქმა უნდა გაიგო მე რაც მინდოდა ზუსტად ვიცოდი მიმიხვდა..

თვალები დავხუჭე, არ ვუყურებდი ის ნახევარი წუთი თუ უფრო ნაკლები რას წერდა…

–  დღეს თერთმეტია ხო? – კი! ვუპასუხე გაუაზრებლადდა სწრაფად,ისე რომ არც ვიცოდი რა რიცხვი იყო რა დრო და საერთოდ რა მჭირდა? არა,ალბათ ყველას ასე ემართება…

– დიდი მადლობა.

– საინტერესო ადამიანი ხარ იზი.

შემრცხვა,გავწითლდი და თვალებში არც შემიხედია ისე მოვუხადე მადლობა ვუთხარი რომ ძალიან მიყვარდა და წამოვედი…

გამოსვლისას წიგნი გადავშალე პირველივე გვერძე ეწერა :

იზის!

მომავალ მწერალს,თავისუფლების

მაძიებელ ადამიანს.

საუკეთესო სურვლებით

თამარ ყურაშვილისგან.

11.10.13

 

ფრთები რომ მქონოდა ავფრინდებოდი,ავფრინდებოდი და მთელ წიგნს ჰაერში წავიკითხავდი,არ ჩამოვფრინდებოდი სანამ არ დავასრულებდი,სანამ არ აღვიქვამდი ისე როგორც საჭირო იყო,მაგრამ ‘’ადამიანებს იმიტომ არ შეუძლიათ ფრენა რომ არ გააჩნიათ კილი’’ – თვალები გამიფართოვდა და სწრაფად წავიკითხე რა იყო კილი. ‘’კილი’’ – ფრინველის გულ-მკერდის ძვალია’’… ფრენაზე ოცნება შევწყვიტე და უფრო მოხერხებულად,ჩემს დივანზე კითხვა გადავწყვიტე…

მანამ სანამ წიგნზე გადავიდოდე,ვიტყვი რომ მე ჩემი თამარა უკვე მყავს,მას ვესაუბრები ინტერნეტში,გახსნილად და მეგობრულად,ისე როგორც შეიძლება ითქვას არავის…ან რა გასაკვირია…თეატრი ხომ ორივეს გვიყვარს,აუცილებლად წავალთ ერთად!არსებობს ურთიერთობები,მეგობრობა,სადაც ასაკი მხოლოდ ციფრებია!!!ვგონებ ეს ის შემთხვევაა…

იზი!რაც არ გვკლავს ის გვაძლიერებს!!!

ამაზე გამეღიმა მე…ინტერპრეტაცია გასაგები იყო…

 

წეღან,დასაწყისში ვახსენე რომ ეს კვირა დაძაბული იყო განსაკუთრებით კი დღევანდელი დღე,სახლში რომ დავბრუნდი,დავწექი,წიგნის კითხვა დავიწყე,იმ იმედით რომ ჩხუბს და კამათს ცოტათი გადავდებდი და ამ დროს საღამოც მოვიდოდა,ასევე ჩემი დაღლილობით ჩამეძინა…არა,კითხვაც მოვასწარი…რომ გავიღვიძე კიდევ წავიკითხე,ამასობაში (ჩხუბამდე) მივადექი ‘’ჭკუის სასწავლებელი რიტორიკა’’ ასე ერქვა…დავამთავრებ და მოვალ სასამართლოზე თქო ვიფიქრე…კიდევ კარგი წავიკითხე,წავიკითხე მეგობარ ფსიქოლოგთან საუბარი და მისი ოთხი რჩევა საიდანაც – პირველი : ‘’სანამ აფეთქდები დაითვალე’’ მეორე : ‘’როდესაც ვინმე თავს გესხმის სხვადასხვა სახის საყვედურებით და ბრალდებებით,მის წინ კედელი აღმართე გინდა- შუშის, გინდა ქვის, ვერ ხედავ,არ გესმის,ილაპარაკოს და იყოს’’ –  აუცილებელი იყო რომ გამეთვალისწინებინა და გავითვალისწინე კიდეც! გაამართლა,სანამ სიტყვას ვიტყოდი გაბრაზებით მაგრამ მაინც ვითვლიდი…ერთი,ორი,სამი,ოთხი…საკმარისიაა!!!და შემდეგ ვამბობდი,შუშის კედლის აღმართვას და მათ ყურებას ისევ ქვის კედლის აღმართვა ვარჩიე.. ნახევარ საათს თუ მეტს,ნუ ერთ ლექციას წააგავდა,დამტუქსეს და გაჩერდნენ,შემხსნეს ბორკილები და თითის დაქნევით გამიშვეს,რომ ნორმალური საუბარი და ხალხის პატივისცემა უნდა ვიცოდე,და რომ მე თავხედი ვარ და რქები უნდა წამამტვრიონ და კიდევ ათიათასი ბლა ბლა ბლა !!!

თავი დავიწყნარე,დავიმშვიდე და ‘’ ‘’პედროს’’ გემო’’ -ს დასრულებისას მე ჩემი ‘’ლოვეს’’ კევის და პლასტმასის წვრილ ‘’რაღაცაში’’ ჩასხმული ‘’სოკის’’ გემო გამახსენდა,რომელის პაპას ყოველ კვირა მოჰქონდა ჩემთვის და ჩემი ბიძაშვილისთვის (რასაც ჩემი მხრიდან სულ კამათი მოსდევდა და ჩხუბი,რომ ის ფერი მინდოდა აუცილებლად რაც სოფოს ხვდებოდა,ისიც სულ მითმობდა,სულ თუ არა ხანდახან მაინც)…

‘’ მე და ნატო’’  – ამაზე ჩემი ბიძაშვილი გამახსენდა რა თქმა უნდა…მეც ასე დავიწყებდი ალბათ მასზე წერას როგორც თქვენ ნატოზე, – სოფო ჩემი ბიძაშვილია.როცა პატარები ვიყავით ჩევნც სულ ერთად ყოფნა გვინდოდა,ნუ მე ასე მახსოვს…სიცილი ვიცოდით და ახლაც ვიცით ცრემლებამდე,ვიცნით და ვხალისობთ ყველაფერზე…ის ჩემზე ჭკვიანი დაფიქრებული და სოლიდურია.მე ცეტი,გიჟი და სულ ჭკუას მარიგებს,ახლა ეს მსიამოვნებს ყურადღებასავითაა,მასზე ბევრი შემიძლია დავწერო,შემიძლია კი არა დასაწერიცაა,ერთი სისხლი,ერთი სული,გვარი ადამიანობა,გაგება და ერთობა საერთო გვაქვს…ნეტა რა მოხდება,რომ გავიზრდებით,ისევ ისე ვიქნებით? რა იქნება? ამაზე არასდროს გვისაუბრია…’’მაშინაც გავიცინებთ ალბათ ყველაფერზე’’

 

‘’ნევროზი’’ – მტკივნეულ ადგილას მომხვდა. ..  (P.S მეღიმებოდა და ვფიქრობდი თამარამ ეს წიგნი ჩემთვის დაწერათქო) ჩემს სულიერ მდგომარეობას გამოხატავდა,მეც მინდოდა ტირილი და ყვირილი,მინდოდა ვინმესთვის მეთქვა რომ სული მტკივათქო,ხმამაღლა ტირილით!!!სული მტკივა გესმის? მტკივა აი მტკივა…თავისუფლება მინდა,სადმე წასვლა მინდა,რამის დამტვრევა მინდა,გამიშვით…გამიშვი რა,ადამიანი არ ხარ? რამე გააკეთე ჩემთვის,გამიშვი მომაშორე აქედან მომაშორე ნაცნობ სახეებს,ცოტა ხნით,4 დღით არა კარგი 2 იყოს… ჯანდაბას 1 დღე-ღამე!!!გთხოვ… მე ასე ვერ მოვიქცევი!

 

არ ვიცი ეს ნაწერები ვინმესთვის რამეს თუ წარმოადგენდა მაგრამ…წიგნში იმხელაზეა წინ წამოწეული წერის სურვილი რომ მეც მომინდა ისევ ისე მეწერა როგორც ადრე,ისევ ისე მესუნთქა როგორც ადრე,ისევ გამომეხატა,ისევ ჩამენიშნა ყველა გარითმული სიტყვა…მოკლედ …

 

ერთადერთი თავი რომელზეც რაღაც გამახსენდა ბუნდოვნად და არც რამის დაწერა მომინდა ეს იყო ‘’ჩემი მშობლები’’ . ისინი ახლაც ბედნიერად ცხოვრობენ ერთად. (ნუ ვცხოვრობთ ერთად) ისინი ბედნიერად.

   ‘’უკვდავების წამალი’’  – ეს ოჯახური იდილია იყო,თუ იდილეა.რავიცი. რა აზრი აქვს.არანაირი…მე არასდროს მიცხოვრია ამერიკაში,არასდროს მივლია სკოლაში ავტობუსით,არასდროს…არა…კი… მომდომებია მეტირა დედასთან,რაღაც თემებზე,თუ თემაზე,მაგრამ ამას არასდროს ვაკეთებდი… მეც შევუნახავდი მას საიდუმლოს და დავლევდი უკვდავების წამალს მაგრამ…

 

ჩემს ‘’მარტოობას’’-აც ალბათ ლუდის ჩიფსების და სიგარეტის სუნი აუვიდოდა,ნუ ეს მინიმუმ 5-6 წელი ალბათ არ მოხდება 1 დღითაც კი…ძალიან ცუდია,მაგრამ მარტოობა რომ ყველაზე უკეთესია მაგას არ სჭირდება მტკიცება და ასე შემდეგ…მეც ასე მჭირდა,ვწერდი და შემდეგ ნაგავში ვყრიდი,რადგან არ მეგონა რომ ფასეულს ვაკეთებდი რამეს…თან როცა შენზე მსოფლიოში ყველაზე ახლობელი ორი ადამიანი იტყვის რომ ‘’რავიცი აი რაღაცებს რომ წერს’’ მათთვის რომ ეს მხოლოდ რაღაცებია მაგაზე მძიმე ასატანი და მოსათმენი არაფერია,ხან მინდება დავუმტკიცო რომ ეს რაღაცები შეიძლება მნიშვნელოვანი გახდეს…ხანდახან კი …ფარ-ხმალს ვყრი… ახლა ისევ დავიწყე და რაღაც გამოდის,ნუ მე ასე ვფიქრობ,და დედამიწაზე ხომ იარსებებს ერთი ადამიანი თუნდაც ‘’მე’’რომ ‘’ჩემს’’ ნაწერებს დააფასებს!!!

ისევ მეღიმებაJ

ყველა თემას სპეციალურად არ ვეხები,არ მინდა ზედმეტად მივედ-მოვედო,მინდა თამარას დაწერილი რამე გულში ჩემთვისაც დავიტოვო,განა არ მაქვს სათქმელი? რა სისულელეა,ყველაფერზე მაქვს პასუხი მგონი…და ეს მგონიც მოშორდება ამ ყველაფერს კიდევ ორჯერ ან ოთხჯერ რომ წავიკითხავ და ყველამ გაიგეთ რომ სიამოვნებით!!! P.S ჩემს ‘’ოლეი’’-ზე უკვე იმდენად ცოტას ვფიქრობდი,იქიდან გამომდინარე რომ გასაკეთებელი უამრავი მქონდა რომ ჩემი თავი მეზიზღებოდა,საქმის შუაზე მიტოვება იყო ეს უპასუხისმგებლობა და საერთოდ რა ადამიანი ვარ მე? P.S.s არაადამიანი ვარ მე!

ვუყურებდი წიგნის ყდის დიზაინს…ისიც აღძრავდა ჩემში რაღაც განსხვავებულს…მაგრამ მე ის უფრო მეამაყებოდა რომ

თამარ ყურაშვილი

რეაქტიული

პარანოია

იზის!

მომავალ მწერალს,თავისუფლების

მაძიებელ ადამიანს.

საუკეთესო სურვლებით

 

 

თამარ ყურაშვილისგან.

11.10.13

გამომცემლობა ‘’მწიგნობარი’’

თბილისი

2013

მე ჩემი ‘’რეაქტიული პარანოია’’ გამაჩნდა ყველასგან განსხვავებული. გაკრული ხელით მიწერილი’’ საკუთარი’’ ავტოგრაფით და შესაშური სურვილებით!!!

აი ასე! 13.10.13