– 11 ისთვის მხოლოდ 1 ბილეთია დარჩენილი.
– მეტი არც მინდოდა ^_^.
– მოგართვათ?
– რა თქმა უნდა ^_^.
დადგა სანატრელი 11. პრემიერის დღეა.მიხაროდა პატარა ბავშვივით.ვემზადებოდი.აი წასვლის დროც მოვიდა.ტაქსი ავიყვანე.
– მარჯანიშვილზე გამიყვანეთ,თეატრთან.
– 5 წუთში იქ ვიქნებით გენაცვალე.
– – –
– მოვედით.
– 5 კი არა 25 გავიდა ბიძაჩემო…გამიღიმა,შუბლი შეკრა,ერთი სული ჰქონდა როდის გადავეთრეოდი მანქანიდან.
– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –
– რა ლამაზი ხარ თეატრო…ბილეთი როგორც ყოველთვის დაამახინჯეს.კონტროლი უგულოდ მოახია კარებში მდგომმა ქალმა.
ჩემი ადგილი დავიკავე,სკამში ჩავიწიე,ფეხები წინ გავწიე და გავინაბე.მაგრამ ვინ გაცადა?!გავლა უნდოდათ და მეც გავსწორდი,აი დაიწყო და ზემოთ ნახსენები ”პოზა” ისევ მივიღე.რა კარია სიწყნარე,გული მიფანცქალებდა.უკან გავიხედე,მერე მარცხნივ – ვაკონტროლებ სიტუაციას რა -,მერე მარჯვნივ … მარჯვნივ,მარჯვნივ,მარჯვნივ…ისეთი მაგარი ქალი მეჯდა გვერდით ბიჭსაც მოეწონებოდა და გოგოსაც ხოდა მეც მომეწონა ^_^…მთელი I-მოქმედება 2 ფრონტზე ვიბრძოდი,არც სპეკტაკლიდან მინდოდა რამე გამომრჩენოდა…მის ყველა მოძრაობასაც ვაფიქსირებდი.
შესვენებაა,თავს მარჯვნივ ვეღარ ვატრიალებ,დარბაზი დაცარიელდა,ზოგი მოსაწევად გავიდა,ზოგი სასაუბროდ,ზოგი საჭორაოდ,მე კი ყველაფერი დავიწყებული მქონდა…თვალები დავხუჭე,ერთი შეხედვით მეგონა დარბაზში მარტო ვიყავი მაგრამ…რატომღაც მარჯვნიდან არაფერს ველოდი,უცბად მივბრუნდი და სკამის ”მხარზე” დადებული ტელეფონი და ციფრულის ჩანთა იმ ლამაზ ქალბატონს ძირს ჩავუყარე.
– ბოდიში…თან გამეცინა.
იმან ”ნაგლად” გამიღიმა,შემომხედა წამიერად და მაგრად ”დამიკიდა”,აი ამას არ მოველოდი,უცებ მომინდა მისთვის სულერთი არ ვყოფილიყავი,ეგრევე ვაჯახე მომეწონე მეთქი…იგივე ღიმილი მივიღე…
– კარგი სპეკტაკლია არა?
– კი.
მადლობა ღმერთს დამეთანხმა!
ნელნელა დარბაზი შეივსო,ისევ სიჩუმე.II- მოქმედებაც დასრულდა…ისევ 2 ფრონტი,2 მოქმედება და 2…2…1…უხ…
სანამ ჩავიცვი და მარჯვნივ გავიხედე გაქრა…ხელი ჩავიქნიე,საათს დავხედე,პირველი დაწყებულა…ძალიან ციოდა,გზაზე მხოლოდ თეატრისან გამოსული ხალხი იყო,ზოგი სადარბაზოში შედიოდა,ზოგი მანქანით მიდიოდა.ზევით გავუყევი გზას…
უცებ მანქანა გაჩერდა ჩემს უკან,ისეთი პატარა დისტანციით,რომ თითქოს ვიგრძენი როგორ შემეხო)მინები უცებ ჩამოიწია,პირველი რაც დავინახე შვენიერი დეკოლტე იყო,უხდებოდა მანქანას,ჰაჰ,პატრონსაც.
– გაგიყვან.
– არა იყოს…ვიპოვი რამეს…თვალი ავაცილე და ისეთი სწერვა გამომეტყველება მივიღე როგორიც იმან,ძირს დაგდებული ტელეფონი რომ მივაწოდე და შემომხედა.გზა გავაგრძელე.
გამომყვა.
– დაჯექი რას მებუტები.
– დავჯდები.
-ხოდა დაჯექი.
– ვჯდები.
– მოდი ხო.
მოვთავსდი, მთელ მანქანაში ” Versace Crystal” – ის სუნი იდგა,მესიამოვნა…- აქ ეწევით?
– კი ვეწევი.
– არ მკითხავ სად მინდა გაყვანა?
– კაფეში ალბათ ხომ?
– მე ვიხდი.
ნახევარი საათი გავჩერდით,გადაღებული ფოტოებიდავათვალიერე,ცოტა ვისაუბრეთ,გავიცანი,ისიც გავიგე რომ…ქმარი და შვილი ჰყავს.
– მეღადავები?
– არა რას გეღადავები.
– ნუ მე არ მჯერა.
– რაც არ გინდა არ გჯერა. ახლა გავიდეთ ხო?
გარეთ თოვდა… – დამსვავ?
– იცი?
– რას ქვია )
– მოდი.
– პატრულის პირველ შენობასთან დაგითმობ შენს ადგილს ისევ…
ბედი არ გინდა?5 წუთში მივადექი პატრულს.სწრაფად მიმყავდა ალბათ :დ…დავიმშვიდე თავი.
– თოვს,ეხლა ვიგუნდაოთ
– გაგიჟდი?ცივა, თან უკვე გვიანია,დაგვიჭერენ ღამე ასეთი ცანცარობისთვის.
– დაიკიდე რა!მე არავინ მელოდება.
– მე ქმარი და შვილი.
ვაკოცე.
-ქმარი,
კიდევ ვაკოცე.
– შვილი…
კიდევ,კიდევ,კიდევ და კიდევ…
————————— —————————– ——————————- ——————————- —————————– —————-
დაორთქლილ მინებ ეტყობოდა თოვლის ფიფქები,
ამ ღამის შემდეგ შეგიპყრობენ ჩემზე ფიქრები…
* * *
– ამ სპეკტაკლისთვის მხოლოდ 2 ბილეთია დარჩენილი.
– მეტი არც მინდოდა ^_^
– მოგართვათ?
– რა თქმა უნდა^_^…
Olley 