ლექსი,პროზა და სონეტი…ანუ როგორ მიყვარდი

ლექსმა,პროზამ და სონეტებმა შემიპყრო… სევდიანი ფიქრების ნისლით იყო დაფარული ერთოთახიანი ბინა, გარეთ გლოვის ზარები გამალებით რეკავდნენ , ლამპიონის მკრთალი შუქი მინათებდა ერთადერთ სარკმელს…

 

კედლები ნიკოტინის სუნით იყო გაჟღენთილი, იატაკი ბროლის ჭიქის ნამსხვრევებით, ჰაერს ალკოჰოლის გემო ჰქონდა, მე კი შენი მონატრებით ვგიჟდებოდი…

 

სურვილი მიჩნდებოდა ვენების საკუთარი კბილებით დაგლეჯის, მორფინის დოზაზე მეტის მიღების, სასმელში ჩახრჩობის და… დღედაღამ ტირილის….

 

არ ვიცოდი ოდესმე ჩემთანაც თუ გამოანათებდა მზე…. მაგრამ მოხვედი შენ,გაანათე ჩემი ოთახი,გადაწიე ფანჯრები და… მერე შემიყვარდი…

 

ორივე ხელიხელჩაკიდებული ყოველ საღამოს დავდიოდით ზღვის ნაპირზე, თვალებს ვხუჭავდით და შუბლზე გკოცნიდი, მთვარეზე ფეხშიშველები დავრბოდით და ზაფხულის ცხელ ღამეებს ვათენებდით ….

 

მერე ჩვენც დაგვიდგა შემოდგომა… გრძნობის-ცვენა…. გვიხუნდებოდა მოგონებები… ვეღარც სითბოს ვგრძნობდით… მაგრამ , მე შენ ისევ მიყვარდი  ….

 

 

ლექსმა,პროზამ და სონეტებმა შემიპყრო… სევდიანი ფიქრების ნისლით იყო დაფარული ერთოთახიანი ბინა

გიჟის აღსარება ( ანუ როცა მითხარი რომ სხვა გიყვარდა )

მე ახლა დავწერ და დასკვნა ტქვენ გამოიტანეთ კომპეტენტურო ადამიანებო და ადამიანებო. 🙂

 

დილით ადრე ავდექი და სავარჯიშოდ გავედი,ვიცოდი დღეს უნდა მენახე…მშვიდად გავიდა დრო სამ საათამდე…თუმცა იქამდე ისეთი წვიმა იყო მეგონა სახლიდან ორი დღე ვერ გავიდოდი მაგრამ გადაწყვეტილი მქონდა ნებისმიერ ფასად შენი ნახვა. როცა მოვედი ნატკენი ფეხი ძლივს შემოვდგი სახლში დივანზე დავწექი და სიმრერები ჩავრთე,შენ ზედმეტად მშვიდი იყავი,აუღელვებელი,იმ ჭიამაიას მაგონებდი მაისურზე მკერდთან რომ გეხატა…    შენი საქმიანი ფუსფუსი ყელში რომ ამომივიდა და ფინჯანი ყავაც რომ აღარ გადამივიდა ყელში ავდექი და გადავღვარე მიხვდი,დაჯექიო შემომთავაზე რაზეც დაგეთანხმე და თვალები მაგრად დავხუჭე…ზუსტად არ მახსოვს ციტირებას ვერ მოვახდენ რადგან მხოლოდ ის გავიგე ‘’მე მიყვარს’’ ‘’ აი შენ რომ გიყვარვარ იმაზე მეტად მიყვარს’’ ‘’შენზე შვიდჯერ მეტად მიყვარს’’ ‘’ ვწუხდები და მეც დასვენება მინდა’’-ო…    გისმენდი…გისმენდი და ვგრძნობდი თვალებში სისხლი როგორ მაწვებოდა…საკუთარ მაჯას კბილებს ვუჭერდი ისე რომ შენ არ დაგინახავს…თვითგვემას მივეცი უბადრუკი სული და სხეული…შენი სამზარეულოს კარებებს შორის მხრებით მაგრად დავდექი მივეყუდე რომ არ დავცემულიყავი სხეულით ისე როგორც სულით…    მეორე ოთახში ბარბაცით,მთვრალი კაცივით გავედი…ირგვლივ რა ხდებოდა არ ვიცი…ის ვიცოდი რომ შენ გვერდით იყავი და…მძიმედ დავეშვი …თავი ჩავხარე და ენაზე კბენით ვიკავებდი თვალებზე მომდგარ ცრემლს…    ოთახში გამოხვედი და წინ დამიჯექი…მე ვერ გავძელი და ისევ სამზარეულოს კარებს მივაშურე,იქაც გამომყევი და დაჭერობანას ნუ მეთამაშებიო ხუმრობით მითხარი…    მე გავჩერდი ორ კედელს შუა… შენ კი პირადად ჩვენი სიმღერა ჩართე,ის რასაც მე და სენ ვუსმენდით…. ის რაც ორივეს საერთო გვქონდა,ის რაც გვიყვარდა… სახეზე ხელები მაგრად ავიფარე…ჯერ მარჯვენა თვალიდან წამოვიდა ცრემლი,მერე მარცხენადან,ვერ ვსლუკუნებდი,არ მინდოდა შეგემჩნია…ცოტა დავწყნარდი და ტელეფონზე ესემესი მოვიდა ‘’შენ იცოდი რომ მე ვინმე შემიყვარდებოდა’’ ამას დაუყოვნებლივ მოყვა მეორე ‘’ შენ ისიც იცი ოდესმე პირადი ცხოვრება მექნება’’ შემდეგ მესამეც რომელიც უკვე ვეღარ წავიკითხე , პასუხი დავუბრუნე რომ ამ ერთხელ მაპატიოს ეს სისუსტე და ისევ იქითა ოთახში გავედი,ახლა აღარ გამომყევი…    პირველად ძირს ნატკენი მუხლით დავეცი,ამას მეორეც ჩაჰყვა,ხელები მიკანკალებდა,ტუცებიც თვალებიდან ცრემლები მდიოდა და ეს ყველაფერი უკვე ისტერიულ ქვითინად მექცა ვტიროდი ხმამაღლა და დაუფარავად , ვტიროდი დაკარგულ ‘’ჩემსაზე’’ ხაზგადასმულ გრძნობებზე და ყველაფერზე,იმაზე რომ ფეხებქვეშ მიწა გამომეცალა,მოგწერე რომ ჩემს უკან დამდგარიყავი,გამოსულიყავი და ხმა არ ამოგეღო,დიდხანს გელოდე…უკნიდან დაინახავდი მხრებში გამართულ ამაყად მდგომიარე ადამიანს რომელსა მხოლოდ მხრები უცახცახებდა,ვერავინ გაიგებდა რის გამო…მაგრამ ეს ერთი თხოვნაც,საბოლოო თხვნაც არ შემისრულე,მოხვედი და იქვე მდგომ დივანზე დაჯექი…    მე ვერ გავძელი და მაინც გავაკეთე ეს,შენს წინ ჩავიმუხლე,ფეხებზე მოგეხვიე და ხმამაღლა ავტირდი…ავტირდი და ხელებზე გეფეებოდი,შენ აღარ მახსოვს მგონი არც გატოკებულხარ…ორ წუთში წამომაყენე და დამამაშვიდებლები დავიეთ ორივემ…    მივხვდი რომ ჩემი იქ გაჩერება არაფრით აღარ შეიძლებოდა…  ავიღე ჩანთა და წამოვედი…ახლა ვიხსენებ და არაფერი მახსენდება როგორ გამოვედი,დაგემშიდობბე თუ არა რა გითხარი არც ის მახსოვს,მახსოვს მხოლოდ ის რომ გზაში ძალიან მციოდა,სახლამდე ძლივს ავედი გავითოშე…მარტო ვიყავი…რომ დავფიქრდი და მივხვდი რომ უშენობბით დავიღუპე,იმ წამს ხელში რაც მომხვდა  ყველა ნივთი კედელზე მივახეთქე….გამახსენდა მუხლი რომელიც უკვე გაუსაძლისად მტკიოდა და დავიხარე დავიხარე და იქ დადებული ხის ჯოხი რომელიც საკმაოდ მძიმე იყო ზუსტად არ მახსოვს მაგრამ მგონი ოთხჯერ თუ ხუთჯერ დავირტყი ფეხში…ტკივილს ვეღარ ვგრძნობდი,ვყვიროდი და უმართავი ვიყავი….ამის მეტი აღარაფერი მახსოვს,ვერაფერს მოგატყუებ…

 

ახლა მე ვზივარ პატარა შუშისკედლებიან ოთახში…. (სანამ წამოვიდოდი ბოდიში მოგიხადე ტანსაცმელი დაგისვარე ჩემი ცრემლებითთქო და შეიფერე,ნუ მებოდიშებიო) მე კი აქ მხოლოდ სამი მაისური მაქვს, ორი თეთრი რომლებსაც ყოველდღიურად ვხმარობ და ერთი ნაცრისფერი რომლებსაც ეგრეთწოდებული ‘’პაემნების’’ დროს იცვამენ ხოლმე აქ მაცხოვრებლები…მაგრამ ჩემი ნაცრისფერი საკიდიდან არასდროს ჩამოუხნიათ… ვითხოვე რომ კალამი და ფურცელი მოეტანათ ჩემთვის… ეს შემისრულეს…. ახლა გიგზავნი ამ წერილს… და შენ (თქვენ) განსაზღვრეთ, როგორ შეიძლება უწოდო გიჟი ადამიანს რომელიც გრძნობებზე და განცდებზე ასე საუბრობს,განა იმიტომ რომ იმპულსებს აჰყვა? განა იმიტომ რომ მუხლი საკუტარი ხელებით გაიბზარა? განა იმიტომ რომ დაამტვრია მაშინ როდესაც სტკიოდა?თუ იმიტომ რომ თვითმკვლელობა ვერ გაბედა…არა მე აქ არ უნდა ვიყო,თუმცა მანდ ცხოვრებას ისევ აქ არსებობა მირჩევნია,აქ ვეღარავინ მატკენს გულს,აქ ვეღარ ვიტკენ სხეულს და სულს…აქ ყველაფერი თეთრია…ხან ნაცრისფერი…ჩემთვის კი მხოლოდ თეთრი…

‘’ ძალიან მაგრად მიყვარხარ’’

–          გცივა?

–          არა.

–          მომეცი ხელი…

ორი ნაბიჯი არ გადაუდგავს…თავისი ხელი ხელზე მომიჭირა…სულ გაყინული იყო…ქუჩას მხოლოდ მე და ის მივუყვებოდით,იყო,საიდან მოვდიოდით,ან სად მივდიოდით არ ვიცოდი,ერთი ის ვიცოდი რომ ძალიან მიყვარდა…გვიანი იყო…თოვდა,ლამპიონების შუქზე კი თითქოს თითო ფანტელს ვითვლიდი…

–          როგორც დაიწყო ისე დამთავრდა ხომ?

–          ასე რატომ მელაპარაკები…

–          არა,ჩვეულებრივ გელაპარაკები,აქ აღარ იქნება აღარც ცრემლი,აღარც ტკივილი…ბოლო ორი კვირაა გაკვირდები და დასკვა ჩემით გამოვიტანე,ახლა გეუბნები იმას რაც შენ უნდა გეთქვა,ან იტყოდი მომავალში…საქმეს გიადვილებ…მე შენ აღარ მიყვარხარ,არც შენ გიყვარვარ…არ თქვა ახლა ცდებიო…ფაქტი ფაქტად რჩება,რამდენად ძლიერად გვინდოდა და გვჭირდებოდა ერთმანეთი ახლა იმდენად დავშორდით…დავშორდით და აღარაფერი დარჩა უბრალოდ ნაცნობობის გარდა,ეს ყოველთვის გინდოდა…

–          არასწორ დასკვნებს აკეთებ…

–          მაშინ დამიმტკიცე რომ გიყვარვარ და მითხარი ‘’ ძალიან მაგრად მიყვარხარ’’.

–          რატომ,ვინმე გვისმენს და გინდა გაიგოს?

–          ცხოვრებაში ერთხელ ვერ მიიღე ჩემთან საუბრისას სწორი გადაწყვეტილება…

–          კარგად იყავი…

–          მოიცა…

ხელი მაგრად ჩავჭიდე და წასვლის უფლება არ მივეცი…შევხედე და შავი მოსაცმელი უკვე სულ მთლად გადათეთრებული ჰქონდა,წითელი ტუჩები სიცივისგან დასუსტებული…მინდოდა მეკოცა ახლა,როცა წინააღმდეგობას ვერ გამიწევდა,მეყვირა რომ მიყვარდა და ქალაქი გამომეღვიძებინა მაგრამ არა…

–          ნუთუ ასე ძნელი იყო ამ სამი სიტყვის თქმა?შენ თვითონაც იცი და მეც კარგად ვიცი რომ ჩვენი ურთიერთობა დაინგრა,ახლა ამ ნანგრევებში ვიქექები და ვეძებ რამე ხელმოსაჭიდს… მაგრამ არაფერი ჩანს… ახლა ის მინდა გითხრა რაც არასდროს მითქვამს… მინდა გამოგიტყდე …არასდროს არავიში შემშლიხარ,არასდროს,უბრალოდ მინდოდა გეეჭვიანა,მინდოდა გამეგიჟებინე და გეგრძნო რომ ძალიან მაგრად გიყვარვარ…არაფერს არ ვნანობ…მართლა არ ვნანობ,უბედნიერესი ვიყავი შენთან გატარებული დროის მანძილზე.

–          არაა მასე…

–          ასეა ასე,რადგან ვიძახი ასეა მე დავმარცხდი……

–          არა ბედნიერება შენ წინ გელის,ოღონდ სწორი გზით უნდა იარო…

პატარა პაუზა…

–          დამარცხი?იბრძოდი?

–          კი ვიბრძოდი,ყოველი დღე ვებრძოდი ადამიანებს რომ შენ მყვარებოდი,ღმერთს ვებრძოდი…შენ გებრძოდი,საკუთარ თავსაც ვებრძოდი…

–          ღმერთს არ უნდა ებრძოლო… და გამიღიმა…

–          არა შენ ყოველთვის ახერხებ მნიშვნელოვანი საუბრიდან ამოირჩიო ყველაზე უმნიშვნელო ნაწილი და ამაზე გაამახვილო ყურადღება…ამით ნერვები მომიშალო…მაგრამ ეს შენი სტილია მე მივეჩვიე…

–          კარგად იყავი…

–          კარგად…ხო..მე ამაზე დავწერ…და მერე იქნებ კიდეც წაიკითხო მეთქი ვუთხარი…

–          რაზე?

და პასუხი უკვე აღარ ჭირდებოდა ამ ყველაფერს…ხელი ცივად გავუშვი,არც გაჩერებულა,უკანაც კი არ მოუხედავს თორე გავედევნებოდი და მერე სამუდამოდ დავიტოვებდი…იქვე ჩამოვჯექი… და ვუყურებდი როგორი ნელი ნაბიჯებით მიდიოდა,თოვლი კი უფრო სწრაფად მოდიოდა…სამ წუთში მისი ნაკვალევიც კი გააქრო მიწიდან,მის ჩრდილსაც ვერსად ვხედავდი…

 ნუთუ ასეთი ძნელი იყო გეთქვა : ‘’ ძალიან მაგრად მიყვარხარ

ჩემი ‘’რეაქტიული პარანოია’’ ქალბატონი თამარ ყურაშვილის წიგნის მიხედვით

დაძაბული კვირა მქონდა…უფრო დამეძაბა კვირის ბოლო…ამას გაღიზიანება,კამათი და ხმამაღალი საუბარიც დაემატა…კვირა სახლში გავატარე,კომპიუტერს არ მივკარებივარ,არ მინდოდა თუ რომც მდომოდა არავინ მიმაკარებდა ეგ სხვა საკითხი იყო.დავაშავე და ‘’პასუხისგებაში’’ მიმცეს…ჯანდაბას…ვისვენებ…და რასაც მთელი კვირა ვგეგმავდი და მხოლოდ იმიტომ ვერ შევასრულე რომ სათანადო მომენტს ველოდებოდი,კარგი იყო ეს მდგომარება თუ ცუდი…დადგა ეს დღეც…

თამარ ყურაშვილი,(თამარა)მე ასე ვეძახდი,ჩემი ლექტორია…ეს რაღაც ამაღლებული წოდებასავით გამომივიდა…თამარა მწერალია,ზუსტად ჩემს დაბადების დღეს ჰქონდა წიგნის პრეზენტაცია…მის შესახებ ვიცოდი,მსმენია…ახლა მიხარია…პატარა ბავშვივით ამენთო თვალები აუდიტორიაში რომ შემოაბიჯა,მოგვესალმა…მისი საუბრის მანერა,ოდნავ ბოხი ხმა და ქალური სინაზე…როგორ ვთქვა,როგორ ავღწერო ის პირველი მუხტი რაც დამებადა მისი დანახვისთანავე არ ვიცი…მომინდა რომ ძალიან მოვწონებოდი,მაგრამ ყველაფერი თავისით მომხდარიყო და არა დადგმული სპეკტაკლივით…რომ მე ის მომწონდა,გავუღიმებდი,იმასაც მოვეწონებოდი და გამიღიმებდა…აქ დასრულდებოდა ყველაფერი და ერთი იმ სტუდენტთაგანი გავხდებოდი რომელსაც ქალბატონი თამარი როგორც ლექტორი და მწერალი ისე მოსწონდა,მომინდა გამეცნო როგორც ადამიანი…ლექციის სემდეგ მასთან მივაჭერი და,პირველი წინადადება ზუსტად მახსოვს : ქალბატონო თამარ,ძალიან მომწონხართ!!!მერე რა ვთქვი და რა მიპასუხა ის უკვე აღარ მახსოვს…ერთი-ორი სიტყვა ვუთხარი რომ ბლოგი მქონდა და ვწერდი ჯერჯერობით სამოყვარულო დონეზე,მახსოვს მის წიგნზეც ვთქვი რაღაც და დავპირდი რომ წავიკითხავდი…

საღამოს ‘ფეისბუკზე’ დავამატე და…მაშინაც საუბარი ასე დავიწყე : ქალბატონო თამარ…იყო თბილი და უზომოდ კორექტული ადამიანი…თამარას მოთხრობები ვიცოდი,ძალიან მომწონდა ‘’ხვალ ხუთშაბათია’’…არვიცი ვცდები თუ არა მაგრამ იმ პერსონაჟებიდან გამომდინარე გავიგე როგორი იყო თამარა,ჩემი თამარა და არა ყველას თამარ ყურაშვილი… P.S ასე ადამიანზე პირველად ვწერ,დარწმუნებული არც ვარ რომ ვაჩვენებ მას ამ პატარა ჩანაწერს მაგრამ მაინც მგონია რომ ნახავს,ნახავს და გაიღიმებს…ან არ მოეწონება…ნუ…კარგით.

კვირიდან კვირამდე დღეებს ვითვლიდი ლექციის დრო მოსულიყო,გაღიმებული და ხმაში  ოდნავ შეპარეული სირცხვილით მივსულიყავი მასთან, ‘’რეაქტიული პარანოია’’ მიმეტანა და… იცით რა დამიწერეთ? აი რომ იგრძნობოდეს რომ ჩემია…თამარამ რა თქმა უნდა გაიგო მე რაც მინდოდა ზუსტად ვიცოდი მიმიხვდა..

თვალები დავხუჭე, არ ვუყურებდი ის ნახევარი წუთი თუ უფრო ნაკლები რას წერდა…

–  დღეს თერთმეტია ხო? – კი! ვუპასუხე გაუაზრებლადდა სწრაფად,ისე რომ არც ვიცოდი რა რიცხვი იყო რა დრო და საერთოდ რა მჭირდა? არა,ალბათ ყველას ასე ემართება…

– დიდი მადლობა.

– საინტერესო ადამიანი ხარ იზი.

შემრცხვა,გავწითლდი და თვალებში არც შემიხედია ისე მოვუხადე მადლობა ვუთხარი რომ ძალიან მიყვარდა და წამოვედი…

გამოსვლისას წიგნი გადავშალე პირველივე გვერძე ეწერა :

იზის!

მომავალ მწერალს,თავისუფლების

მაძიებელ ადამიანს.

საუკეთესო სურვლებით

თამარ ყურაშვილისგან.

11.10.13

 

ფრთები რომ მქონოდა ავფრინდებოდი,ავფრინდებოდი და მთელ წიგნს ჰაერში წავიკითხავდი,არ ჩამოვფრინდებოდი სანამ არ დავასრულებდი,სანამ არ აღვიქვამდი ისე როგორც საჭირო იყო,მაგრამ ‘’ადამიანებს იმიტომ არ შეუძლიათ ფრენა რომ არ გააჩნიათ კილი’’ – თვალები გამიფართოვდა და სწრაფად წავიკითხე რა იყო კილი. ‘’კილი’’ – ფრინველის გულ-მკერდის ძვალია’’… ფრენაზე ოცნება შევწყვიტე და უფრო მოხერხებულად,ჩემს დივანზე კითხვა გადავწყვიტე…

მანამ სანამ წიგნზე გადავიდოდე,ვიტყვი რომ მე ჩემი თამარა უკვე მყავს,მას ვესაუბრები ინტერნეტში,გახსნილად და მეგობრულად,ისე როგორც შეიძლება ითქვას არავის…ან რა გასაკვირია…თეატრი ხომ ორივეს გვიყვარს,აუცილებლად წავალთ ერთად!არსებობს ურთიერთობები,მეგობრობა,სადაც ასაკი მხოლოდ ციფრებია!!!ვგონებ ეს ის შემთხვევაა…

იზი!რაც არ გვკლავს ის გვაძლიერებს!!!

ამაზე გამეღიმა მე…ინტერპრეტაცია გასაგები იყო…

 

წეღან,დასაწყისში ვახსენე რომ ეს კვირა დაძაბული იყო განსაკუთრებით კი დღევანდელი დღე,სახლში რომ დავბრუნდი,დავწექი,წიგნის კითხვა დავიწყე,იმ იმედით რომ ჩხუბს და კამათს ცოტათი გადავდებდი და ამ დროს საღამოც მოვიდოდა,ასევე ჩემი დაღლილობით ჩამეძინა…არა,კითხვაც მოვასწარი…რომ გავიღვიძე კიდევ წავიკითხე,ამასობაში (ჩხუბამდე) მივადექი ‘’ჭკუის სასწავლებელი რიტორიკა’’ ასე ერქვა…დავამთავრებ და მოვალ სასამართლოზე თქო ვიფიქრე…კიდევ კარგი წავიკითხე,წავიკითხე მეგობარ ფსიქოლოგთან საუბარი და მისი ოთხი რჩევა საიდანაც – პირველი : ‘’სანამ აფეთქდები დაითვალე’’ მეორე : ‘’როდესაც ვინმე თავს გესხმის სხვადასხვა სახის საყვედურებით და ბრალდებებით,მის წინ კედელი აღმართე გინდა- შუშის, გინდა ქვის, ვერ ხედავ,არ გესმის,ილაპარაკოს და იყოს’’ –  აუცილებელი იყო რომ გამეთვალისწინებინა და გავითვალისწინე კიდეც! გაამართლა,სანამ სიტყვას ვიტყოდი გაბრაზებით მაგრამ მაინც ვითვლიდი…ერთი,ორი,სამი,ოთხი…საკმარისიაა!!!და შემდეგ ვამბობდი,შუშის კედლის აღმართვას და მათ ყურებას ისევ ქვის კედლის აღმართვა ვარჩიე.. ნახევარ საათს თუ მეტს,ნუ ერთ ლექციას წააგავდა,დამტუქსეს და გაჩერდნენ,შემხსნეს ბორკილები და თითის დაქნევით გამიშვეს,რომ ნორმალური საუბარი და ხალხის პატივისცემა უნდა ვიცოდე,და რომ მე თავხედი ვარ და რქები უნდა წამამტვრიონ და კიდევ ათიათასი ბლა ბლა ბლა !!!

თავი დავიწყნარე,დავიმშვიდე და ‘’ ‘’პედროს’’ გემო’’ -ს დასრულებისას მე ჩემი ‘’ლოვეს’’ კევის და პლასტმასის წვრილ ‘’რაღაცაში’’ ჩასხმული ‘’სოკის’’ გემო გამახსენდა,რომელის პაპას ყოველ კვირა მოჰქონდა ჩემთვის და ჩემი ბიძაშვილისთვის (რასაც ჩემი მხრიდან სულ კამათი მოსდევდა და ჩხუბი,რომ ის ფერი მინდოდა აუცილებლად რაც სოფოს ხვდებოდა,ისიც სულ მითმობდა,სულ თუ არა ხანდახან მაინც)…

‘’ მე და ნატო’’  – ამაზე ჩემი ბიძაშვილი გამახსენდა რა თქმა უნდა…მეც ასე დავიწყებდი ალბათ მასზე წერას როგორც თქვენ ნატოზე, – სოფო ჩემი ბიძაშვილია.როცა პატარები ვიყავით ჩევნც სულ ერთად ყოფნა გვინდოდა,ნუ მე ასე მახსოვს…სიცილი ვიცოდით და ახლაც ვიცით ცრემლებამდე,ვიცნით და ვხალისობთ ყველაფერზე…ის ჩემზე ჭკვიანი დაფიქრებული და სოლიდურია.მე ცეტი,გიჟი და სულ ჭკუას მარიგებს,ახლა ეს მსიამოვნებს ყურადღებასავითაა,მასზე ბევრი შემიძლია დავწერო,შემიძლია კი არა დასაწერიცაა,ერთი სისხლი,ერთი სული,გვარი ადამიანობა,გაგება და ერთობა საერთო გვაქვს…ნეტა რა მოხდება,რომ გავიზრდებით,ისევ ისე ვიქნებით? რა იქნება? ამაზე არასდროს გვისაუბრია…’’მაშინაც გავიცინებთ ალბათ ყველაფერზე’’

 

‘’ნევროზი’’ – მტკივნეულ ადგილას მომხვდა. ..  (P.S მეღიმებოდა და ვფიქრობდი თამარამ ეს წიგნი ჩემთვის დაწერათქო) ჩემს სულიერ მდგომარეობას გამოხატავდა,მეც მინდოდა ტირილი და ყვირილი,მინდოდა ვინმესთვის მეთქვა რომ სული მტკივათქო,ხმამაღლა ტირილით!!!სული მტკივა გესმის? მტკივა აი მტკივა…თავისუფლება მინდა,სადმე წასვლა მინდა,რამის დამტვრევა მინდა,გამიშვით…გამიშვი რა,ადამიანი არ ხარ? რამე გააკეთე ჩემთვის,გამიშვი მომაშორე აქედან მომაშორე ნაცნობ სახეებს,ცოტა ხნით,4 დღით არა კარგი 2 იყოს… ჯანდაბას 1 დღე-ღამე!!!გთხოვ… მე ასე ვერ მოვიქცევი!

 

არ ვიცი ეს ნაწერები ვინმესთვის რამეს თუ წარმოადგენდა მაგრამ…წიგნში იმხელაზეა წინ წამოწეული წერის სურვილი რომ მეც მომინდა ისევ ისე მეწერა როგორც ადრე,ისევ ისე მესუნთქა როგორც ადრე,ისევ გამომეხატა,ისევ ჩამენიშნა ყველა გარითმული სიტყვა…მოკლედ …

 

ერთადერთი თავი რომელზეც რაღაც გამახსენდა ბუნდოვნად და არც რამის დაწერა მომინდა ეს იყო ‘’ჩემი მშობლები’’ . ისინი ახლაც ბედნიერად ცხოვრობენ ერთად. (ნუ ვცხოვრობთ ერთად) ისინი ბედნიერად.

   ‘’უკვდავების წამალი’’  – ეს ოჯახური იდილია იყო,თუ იდილეა.რავიცი. რა აზრი აქვს.არანაირი…მე არასდროს მიცხოვრია ამერიკაში,არასდროს მივლია სკოლაში ავტობუსით,არასდროს…არა…კი… მომდომებია მეტირა დედასთან,რაღაც თემებზე,თუ თემაზე,მაგრამ ამას არასდროს ვაკეთებდი… მეც შევუნახავდი მას საიდუმლოს და დავლევდი უკვდავების წამალს მაგრამ…

 

ჩემს ‘’მარტოობას’’-აც ალბათ ლუდის ჩიფსების და სიგარეტის სუნი აუვიდოდა,ნუ ეს მინიმუმ 5-6 წელი ალბათ არ მოხდება 1 დღითაც კი…ძალიან ცუდია,მაგრამ მარტოობა რომ ყველაზე უკეთესია მაგას არ სჭირდება მტკიცება და ასე შემდეგ…მეც ასე მჭირდა,ვწერდი და შემდეგ ნაგავში ვყრიდი,რადგან არ მეგონა რომ ფასეულს ვაკეთებდი რამეს…თან როცა შენზე მსოფლიოში ყველაზე ახლობელი ორი ადამიანი იტყვის რომ ‘’რავიცი აი რაღაცებს რომ წერს’’ მათთვის რომ ეს მხოლოდ რაღაცებია მაგაზე მძიმე ასატანი და მოსათმენი არაფერია,ხან მინდება დავუმტკიცო რომ ეს რაღაცები შეიძლება მნიშვნელოვანი გახდეს…ხანდახან კი …ფარ-ხმალს ვყრი… ახლა ისევ დავიწყე და რაღაც გამოდის,ნუ მე ასე ვფიქრობ,და დედამიწაზე ხომ იარსებებს ერთი ადამიანი თუნდაც ‘’მე’’რომ ‘’ჩემს’’ ნაწერებს დააფასებს!!!

ისევ მეღიმებაJ

ყველა თემას სპეციალურად არ ვეხები,არ მინდა ზედმეტად მივედ-მოვედო,მინდა თამარას დაწერილი რამე გულში ჩემთვისაც დავიტოვო,განა არ მაქვს სათქმელი? რა სისულელეა,ყველაფერზე მაქვს პასუხი მგონი…და ეს მგონიც მოშორდება ამ ყველაფერს კიდევ ორჯერ ან ოთხჯერ რომ წავიკითხავ და ყველამ გაიგეთ რომ სიამოვნებით!!! P.S ჩემს ‘’ოლეი’’-ზე უკვე იმდენად ცოტას ვფიქრობდი,იქიდან გამომდინარე რომ გასაკეთებელი უამრავი მქონდა რომ ჩემი თავი მეზიზღებოდა,საქმის შუაზე მიტოვება იყო ეს უპასუხისმგებლობა და საერთოდ რა ადამიანი ვარ მე? P.S.s არაადამიანი ვარ მე!

ვუყურებდი წიგნის ყდის დიზაინს…ისიც აღძრავდა ჩემში რაღაც განსხვავებულს…მაგრამ მე ის უფრო მეამაყებოდა რომ

თამარ ყურაშვილი

რეაქტიული

პარანოია

იზის!

მომავალ მწერალს,თავისუფლების

მაძიებელ ადამიანს.

საუკეთესო სურვლებით

 

 

თამარ ყურაშვილისგან.

11.10.13

გამომცემლობა ‘’მწიგნობარი’’

თბილისი

2013

მე ჩემი ‘’რეაქტიული პარანოია’’ გამაჩნდა ყველასგან განსხვავებული. გაკრული ხელით მიწერილი’’ საკუთარი’’ ავტოგრაფით და შესაშური სურვილებით!!!

აი ასე! 13.10.13

 

თეატრალური სიყვარული

– 11 ისთვის მხოლოდ 1 ბილეთია დარჩენილი.

– მეტი არც მინდოდა ^_^.

– მოგართვათ?

– რა თქმა უნდა ^_^.

დადგა სანატრელი 11. პრემიერის დღეა.მიხაროდა პატარა ბავშვივით.ვემზადებოდი.აი წასვლის დროც მოვიდა.ტაქსი ავიყვანე.

– მარჯანიშვილზე გამიყვანეთ,თეატრთან.

– 5 წუთში იქ ვიქნებით გენაცვალე.

– – –

– მოვედით.

– 5 კი არა 25 გავიდა ბიძაჩემო…გამიღიმა,შუბლი შეკრა,ერთი სული ჰქონდა როდის გადავეთრეოდი მანქანიდან.

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –                                 – – – – – – – – – – – – – –                                           – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

– რა ლამაზი ხარ თეატრო…ბილეთი როგორც ყოველთვის დაამახინჯეს.კონტროლი უგულოდ მოახია კარებში მდგომმა ქალმა.

ჩემი ადგილი დავიკავე,სკამში ჩავიწიე,ფეხები წინ გავწიე და გავინაბე.მაგრამ ვინ გაცადა?!გავლა უნდოდათ და მეც გავსწორდი,აი დაიწყო და ზემოთ ნახსენები ”პოზა” ისევ მივიღე.რა კარია სიწყნარე,გული მიფანცქალებდა.უკან გავიხედე,მერე მარცხნივ – ვაკონტროლებ სიტუაციას რა -,მერე მარჯვნივ … მარჯვნივ,მარჯვნივ,მარჯვნივ…ისეთი მაგარი ქალი მეჯდა გვერდით ბიჭსაც მოეწონებოდა და გოგოსაც ხოდა მეც მომეწონა ^_^…მთელი I-მოქმედება 2 ფრონტზე ვიბრძოდი,არც სპეკტაკლიდან მინდოდა რამე გამომრჩენოდა…მის ყველა მოძრაობასაც ვაფიქსირებდი.

შესვენებაა,თავს მარჯვნივ ვეღარ ვატრიალებ,დარბაზი დაცარიელდა,ზოგი მოსაწევად გავიდა,ზოგი სასაუბროდ,ზოგი საჭორაოდ,მე კი ყველაფერი დავიწყებული მქონდა…თვალები დავხუჭე,ერთი შეხედვით მეგონა დარბაზში მარტო ვიყავი მაგრამ…რატომღაც მარჯვნიდან არაფერს ველოდი,უცბად მივბრუნდი და სკამის ”მხარზე” დადებული ტელეფონი და ციფრულის ჩანთა  იმ ლამაზ ქალბატონს ძირს ჩავუყარე.

– ბოდიში…თან გამეცინა.

იმან ”ნაგლად” გამიღიმა,შემომხედა წამიერად და მაგრად ”დამიკიდა”,აი ამას არ მოველოდი,უცებ მომინდა მისთვის სულერთი არ ვყოფილიყავი,ეგრევე ვაჯახე  მომეწონე მეთქი…იგივე ღიმილი მივიღე…

– კარგი სპეკტაკლია არა?

– კი.

მადლობა ღმერთს დამეთანხმა!

ნელნელა დარბაზი შეივსო,ისევ სიჩუმე.II- მოქმედებაც დასრულდა…ისევ 2 ფრონტი,2 მოქმედება და 2…2…1…უხ…

სანამ ჩავიცვი და მარჯვნივ გავიხედე გაქრა…ხელი ჩავიქნიე,საათს დავხედე,პირველი დაწყებულა…ძალიან ციოდა,გზაზე მხოლოდ თეატრისან გამოსული ხალხი იყო,ზოგი სადარბაზოში შედიოდა,ზოგი მანქანით მიდიოდა.ზევით გავუყევი გზას…

უცებ მანქანა გაჩერდა ჩემს უკან,ისეთი პატარა დისტანციით,რომ თითქოს ვიგრძენი როგორ შემეხო)მინები უცებ ჩამოიწია,პირველი რაც დავინახე შვენიერი დეკოლტე იყო,უხდებოდა მანქანას,ჰაჰ,პატრონსაც.

– გაგიყვან.

– არა იყოს…ვიპოვი რამეს…თვალი ავაცილე და ისეთი სწერვა გამომეტყველება მივიღე როგორიც იმან,ძირს დაგდებული ტელეფონი რომ მივაწოდე და შემომხედა.გზა გავაგრძელე.

გამომყვა.

– დაჯექი რას მებუტები.

– დავჯდები.

-ხოდა დაჯექი.

– ვჯდები.

– მოდი ხო.

მოვთავსდი, მთელ მანქანაში ” Versace Crystal” – ის სუნი იდგა,მესიამოვნა…- აქ ეწევით?

– კი ვეწევი.

– არ მკითხავ სად მინდა გაყვანა?

– კაფეში ალბათ ხომ?

– მე ვიხდი.

ნახევარი საათი გავჩერდით,გადაღებული ფოტოებიდავათვალიერე,ცოტა ვისაუბრეთ,გავიცანი,ისიც გავიგე რომ…ქმარი და შვილი ჰყავს.

– მეღადავები?

– არა რას გეღადავები.

– ნუ მე არ მჯერა.

– რაც არ გინდა არ გჯერა. ახლა გავიდეთ ხო?

გარეთ თოვდა… – დამსვავ?

– იცი?

– რას ქვია )

– მოდი.

– პატრულის პირველ შენობასთან დაგითმობ შენს ადგილს ისევ…

ბედი არ გინდა?5 წუთში მივადექი პატრულს.სწრაფად მიმყავდა ალბათ :დ…დავიმშვიდე თავი.

– თოვს,ეხლა ვიგუნდაოთ

– გაგიჟდი?ცივა, თან უკვე გვიანია,დაგვიჭერენ ღამე ასეთი ცანცარობისთვის.

– დაიკიდე რა!მე არავინ მელოდება.

– მე ქმარი და შვილი.

ვაკოცე.

-ქმარი,

კიდევ ვაკოცე.

– შვილი…

კიდევ,კიდევ,კიდევ და კიდევ…

————————— —————————– ——————————- ——————————- —————————– —————-

დაორთქლილ მინებ ეტყობოდა თოვლის ფიფქები,

ამ ღამის შემდეგ შეგიპყრობენ ჩემზე ფიქრები…

* * *

– ამ სპეკტაკლისთვის მხოლოდ 2 ბილეთია დარჩენილი.

– მეტი არც მინდოდა ^_^

– მოგართვათ?

– რა თქმა უნდა^_^…

13 ”ოლეი” ანუ ცეკვა სულში

გამომცემლობაში დამიბარეს…გამოვიპრანჭე და წავედი. მანქანა ქვევით დავტოვე  და ფეხით ავუყევი აღმართს…ზამთარი იყო,ციოდა,იისფრად თოვდა,13 იანვარი…ბევრი დრო მქონდა,”ოლეი”ს ვუსმენდი,ჯიბიდან სიგარეტი ამოვიღე და მოვუკიდე,მციოდა უკან მოვიხედე და მხოლოდ თოვლის ფანტელები დავინახე,მეგონა მომდევდი,გსუნთქავდი,ფილტვებამდე ჩამქონდი,გგრძნობდი,გხედავდი, მათბობდი,მაგრამ მე მხოლოდ მეგონა…

ფეხის ხმაზე გიცანი,შენმა ხშირმა სუნთქვამ ბგერებთან ერთად დაიწყეს ცეკვა ჩემს სულში.ხელი მაგრად ჩამკიდე,შეხედვა ვერ გაგიბედე მეგონა მეშლებოდი.ყელში მაკოცე,არა ოდნავ ზევით,უფრო ყურის ძირში…

– გარეთ დაგიცდი.

შემეშინდა,მეგონა გამოსულს ვეღარ გნახავდი მაგრამ მე მხოლოდ მეგონა…

უსიტყვოდ ჩავუყევით დაღმართს,სუნთქვა არ მყოფნიდა,სუნთქვა კი არა შენი სიახლოვე არ მყოფნიდა…ყველა ძველი ახალი წლისთის ემზადებოდა,მე კი სახლში უგულოდ მორთული ნაძვისხე და გვერდით სასმელი მელოდებოდა.ახლა უკვე შენც მახლდი და რამის დამატება დაგვჭირდებოდა.

– მარკეტთან დაგიცდი…უხალისოდ ვთქვი.გადახვედი და მეგონა აღარ დაბრუნდებოდი,მაგრამ მე მხოლოდ მეგონა.მინები თოვლა დაფარა,გაწმენდა არ მინდოდა,არ მინდოდა დამენახა როგორ დამტოვებდი.კითხვას ვერ ვბედავდი მაგრამ მაინტერესებდა ასეთ დღეს როგორ დატოვე ლიკა და ბავშვი.მაგრამ არ მინდოდა ისევ იგივე მიზეზით გვეჩხუბა.სულ მეუბნებოდი, – ცოტა ხანს გნახულობ,ისიც ჩუმად და არ შეიძლება ისინი არ მიხსენოო?მაგრამ იმასაც აყოლებდი ლიკა ჩემი ცხოვრებაა ძალიან მიყვარს და არაფერი შეიცვლებაო,მაშინ ამბობდი როცა ვფიქრობდი რომ მარტო მე მეკუთვნოდი. მეც ვჩუმდებოდი. შეგაგვიანდა მაგრამ მოხვედი.

პარკში სასმელი,სიგარეტი და აბები იყო…ვიცოდი ცუდად ვცხოვრობდი მაგრამ მხოლოდ ასე თუ დაუძვრებოდი ხელიდან ამ არეულობას სულში.

სახლში არ მინდა,მაგრამ შენ ისე გიყვარს იქაურობა!!!უარს ვერ გეტყოდი…ჩემთან ხომ ბნელა,კიდევ უაზრო სიჩუმეა!კედლებიდან უსახო პორტრეტები იყურებიან,დიდი ბუხარია,რომელიც ყოველთვის გამოქვაბულის შთაბეჭდილებას გიტოვებდა…მაგრამ დიდი და კარგი სახლია,ოღონდ მხოლოდ ჩემთვის არა იქ სამზეა ყველაფერი გათვლილი…ყოველთვის მღლიდა იმის თამაში როგორი განუყრელი მეგობრები ვიყავით,შენი ნატასი მერიდებოდა ყოველთვის ჩემი მეგონა და ”მიტყდებოდა”.ჩემს გოგოს რომ …

– აქ გააჩერე!

– რატომ?

– გააჩერე ერთი წუთი.

მანქანიდან გადახვედი და დარეკე.

ზუსტად ვიცოდი სად…

არ შევიმჩნიე…

უკვე დაღამდა…

შუქის ანთება არცერთს გვიფიქრია… ცენტრთან მიხვედი და დისკი ”one and only” ჩართე

გავიღიმე…

გავიყინე…

გავიცინე…

ხვდებოდი რომ მჭირდებოდა და შენი საქმე უნაკლოდ გააკეთე…მეგონა დამთავრდა მაგრამ მე მხოლოდ მეგონა!!!

13 დამთავრდა…თოთხმეტის ერთმა გამაღვიძა…უხალისოდ გადმოვბრუნდი,გვერდით პატარა დათუნია დამხვდა ეწერა – ნატას…

პატარა ბარათი – ეწერა – დედას!!! :” მიყვარხარ ოლეი!”

ავტირდი,ისე როგორც 17 წლის ასაკში ,ისე როგორც 13-ში…

ისე როგორც ახლა შენ!

ვიცოდი გტკიოდა…

დედასთან დავრეკე,ნატა იცინოდა…

– დამალაპარაკე რა..გვიყვარხარ დეე…

ძალიან მშვიდად,ძალიან ჩუმად…დავისხი,დავლიე,ჩაგიტანე ფილტვებამდე,მთელ სულში სხეულში, ”ოლეი”…

… მაგრამ მე მხოლოდ მეგონა…

პ.ს. ეს არაფერია იმასთან რასაც განვიცდი…!

       one and only

არყით მთვრალს…ხოლმე..

ეს ის მომენტია : არყით მთვრალს ხოლმე მინდება სექსი

ქ.დ.

ეს ის მომენტია როცა სახლში მარტო რჩები,არყის სუნით ისე ხარ გაჟღენთილი რომ შენი საშინელი სურნელებით კედლებიც კი თვრება,დაკიდებული ნახატები გიღიმიან და მოწყალების თვალებით გიყურებენ!ეს ის მომენტია როცა გაწვება რაღაც თანაც შიგნიდან,რომ გენატრეკა აი დარეკვა რომ გინდა მაგრამ თავმოყვარეობა გძლევს ტელეფონს ხელუკუღმა ისვრი და დივანზე ეცემი მოწყვეტით.

ეს ის მომენტია : არყით მთვრალს ხოლმე მინდება სექსი

ქ.დ.

ხმამაღლა უსმენ ”ოლეი”-ს,რადგან საყვარელი სიმღერა იყო,ფიქრობ სისულელებზე,მერე ისევ

ეს ის მომენტია : არყით მთვრალს ხოლმე მინდება სექსი

ქ.დ.

ისევ და ისევ წევხარ და ფიქრობ…

უკიდებ სიგარეტს და უცებ…

გტკივდება თავი,კარებზე ზარი…

მეზობელია გამიღე კარი.

ეს ის მომენტია : არყით მთვრალს ხოლმე მინდება სექსი

ქ.დ.

შედიხარ საიტზე იქ არ გხვდება მონატრებით სავსე  წერილი,გახედავ კედლის კუთხეში ნახევრად გადახსნილ ტელეფონს და ხელს უიმედოდ ჩაიქნევ,ისევ და ისევ უსმენ ”ოლეი”-ს.

ეს ის მომენტია : არყით მთვრალს ხოლმე მინდება სექსი

ქ.დ.

მერე რატომღაც ”ოფლაინზე” მყოფ შენს საუკეთესო დაქალს უგზავნი წერილს,რომელსაც ეს სმს ი ისდის ტელეფონზე და ღშფოთებული ჩნდება საიტზე.

ლუ – რა ხდება ისევ დალიე?

მე- ეს ის მომენტია : არყით მთვრალს ხოლმე მინდება სექსი.

ლუ – მოვდივარ.

მისთვის ეს მომენტი ნაცნობია ეს ის მომენნტია როცა გვერდით საყვარელი დაიკო მჭირდება.

მე – სიგარეტი მითავდება, მოაყოლე.

მერე ისევ წვები და ფიქრობ 

კარებზე უკვე ზარი აღარაა…

გასაღები მეგონა წინაზე აქ დაგრჩა.

ლუ – არა სულელო.

მერე მოდიხარ და თავზე მეფერები სიგარეტს ვუკიდებ და ცრემლები მომდის.

მე – მიხარია რომ მყავხარ! მებედნიერები .

და უცებ ვხვდები რომ აღარ ვარ მე 

წინა ღამეს

  უკვე მერანდემედ ავუკრძალე ჩემ თავს შენზე ფიქრი და უკვე მერამდენედ დავარღვიე პირობა..გატეხილი პირობების დასტას დღესაც უკვე ჩვეული ღიმილით ერთიც მივუმატე და სახლიდან გამოვიქეცი..

მე მიყვარს ჩემი ბოიფრენდი..ის ჩემი ოჯახია უკვე..არაოფიციალური,მაგრამ მაინც ოჯახი..“ოჯახის კლანჭებში მოქცევას ჩემნაირი თავისუფლების მოყვარე ვერასოდეს შეძლებს“- კიდევ ერთხელ გავიმართლე თავი ამ უკვე ბანალური ფრაზით .. მისი ქალაქგარეთ წასვლითაც ვისარგებლე და გამოვიქეცი..სახლიდან გამოვიქეცი..

შენთან.. ვიცოდი სად და როდის შემეძლო შენი ნახვა..მოვედი და ზუსტად იმ ადგილას დამხვდი..გამეღიმა, ჩემი საყვარელი მაისური რომ გეცვა.. ჩვენ ურთიერთობა არ აგვეწყო,მაგრამ შენ ჩემი პირველი სიყვარული იყავი..მე კი შენი.. იმდენად ბავშვური გულით და წრფელი გრძნობით მიყვარდი რომ სიყვარული სხვანაირად ვეღარც წარმომიდგენია და დღესაც მაგიტომ მოვედი შენთან.. არასოდეს არ მითქვამს შენთვის ეს და არც არასდროს გეტყვი, იმიტომ რომ არ იმსახურებ..შენ შორიდანვე შემამჩნიე , დატოვე ყველა და ჩემკენ წამოხვედი ,ნახევარი წელიწადია არ მინახიხარ,მაგრამ სულისშეხუთვამდე რომ ჩამეხუტე მაინც გამიკვირდა.. ის წამი გაჩერდა და ეხლაც ჩემ გონებაში ტრიალებს, თუმცა დღესაც სხვის გვერძე ვწევარ და ამ ფიქრებში წასული სუნთქითაც კი ჩუმად ვსუნთქავ რომ არაფერმა გამცეს..

გაუაზრებლად გავტეხე ის პორობაც რომ აღარ მოვწევდი..ჩემი თავის დამორჩილება მიჭირს.. არადა ეს ადრე კარგად გამომდიოდა..ახლა აივანზე ვზივარ, ფეხები მეყინება და ბავშვობა მახსენდება.. სასაცილოა რომ ასე ვუწოდებ უახლოეს წარსულს, მე ხომ ახლაც ბავშვი ვარ.. სიგარეტის ბოლი,სიჩუმე და წყნარი ამინდი ფიქრების ისეთი საუკეთესო საშუალებაა, რომ საკუთარი თავისთვის წინააღმდეგობის გაწევას ვერ ვახერხებ..და მახსენდება რომ წეღან ორსულობის ტესტი ვიყიდე, რომელის ჩანთიდან ამოღებაც კი მეშინია..

პოხუისტი მორალი ანუ რამ გაამწარა ახალგაზრდა გოგო.

ერთ ჩვეულებრივ დღეს როცა არაფერს ვაკეთებდი და მოსაწყენად ავატარ-ჩამოვატარებდი მაუსის ისარს facebookზე, უცებ ერთმა არცთუისე კარგად ნაცნობმა გოგომ მომწერა. ახლოს არ ვიცნობდი თუმცა მასზე უამრავი „საინტერესო“ ამბავი მქონდა მოსმენილი. თუ რატომ მომწერა დიალოგში გაიგებთ..
-როგორ ხარ?
-კარგად..შენ? ისე არ დაგიმალავ და გამიკვირდა რომ მომწერე.
-ვიცი რომ გაგიკვირდა და ალბათ მიზეზსაც უკვე მიხვდი ხო?
-აა ხოო..დღეს დაგინახეთ როგორ ჩხუბოდით მანქანაში..
-მაგის დედაც.. აღარ შემიძლია..
უხერხული სიჩუმის გასაფანტან მხოლოდ სმაილიკი გავუგზავნე და დაველოდე.. გგოგოს არც ვიცნობ წესიერად და ფაქტობრივარ შუტკა გამიხსნა.ისე არც გამიკვირდა..
-უი ბოდიში.ზოგჯერ თავს ვერ ვიკავებ და უცხოებთანაც ვიგინები.ჩევაში მაქ უკვე რა..
-რავიცი მგონი მე არ მიშლის შენი გინება.. მარა დღეს ისე აქტიურად იგინებოდი.. მასე თუ გააგრძელე მალე პოპულარული გახსები..უკვე მგონი მთელი უბანი გიცნობს..
– მიცნობს? ჰოო ბევრი მიცნობს.რავი არ მაწუხებს და დიდად არც მაინტერესებს.ხალხი კიარა ნაბოზვართა პარადია.მაგათ თემა მიეცი და წმინდანი რომ იყო ისე ამოგსვრიან…
– არ ხარ და ამოგსვარეს?
-რაიყო დაგიშავე რამე?
მივხვდი რომ ნაგლად ვესწერვე და თან ცოტა შეემეცოდა.
-არა რა უნდა დაგეშავებინა..რატო ხარ ასე გამწარებული.. ან დღეს ბოლო ხმაზე რა გაყვირებდა?
-ფუუ ეგ ახვარი…
-ახვარი? იცი ახვარი რას ნიშნავს? მემეგონა კაკ მინიმუმ ნაბიჭვარს მაინც იტყოდი
– შენც მართალი ხარ ახვარი როგორაა რა მანქანით დარბის ნახე ხო?
თვითონ იყიდა.
მივხვდი რომ ძალიან უნდოდა ლაპარაკი.მაგრამ ჩემთან რატომ ვერ მივხვდი..
-რა მოხდა?
-გიჟია რა..აღაარ შემიძლია. ჯერ იყო და ტვინი მომიტყნა მიყვარხარ მიყვარხარო.იმდენი ქნა მემგონი გამოვყლევდი და მეც შემიყვარდა. ხოდა ვხვდები ხოლმე ახლა რავიცი და ჩემი გადაკეთება მოინდომა მაგ ჩემისამ
ჯერ იყო და ფრჩხილებს ნუ იკვნიტავო,გადავიკარი სანტავიკები და გიჟი გიტარისტივით დავდივარ შავი სანტავიკებით,მერე თვალები ასე აღარ შეიღებო და უმაკიაჟო უფრო ლამაზი ხარომერე კაბის სიგრძეს მოუმატეო,ეს რა სუნამოს ისხავ ძაან უხეშიაო წავიდა რაღაც ფრანგული მომიტანა აი ისეთი ტრაკშიპეროგაყრილი საზოგადოება რომ ისხავს,მერე გვიანობამდე გარეთ ნუ ხარო, ბიჭებთან ნუ აბირჟავებო, ნუ სვავო, ნუღა ეწევიო, ახლა აღარც შეიგინოო.. კაი ტო ხო ხვდები რამდენ დათმობაზე წავედი და დაჟე თეატრრში წავყევი .. ისე რა მაგარი რამე ყოფილა მარა არ ჯდება ჩემი ცხოვრების რიტმში რა.. არა არ ვარ ეს შლიაპიანი საზოგადოებიდან რა. ასეთი ვარ და მაგას კიდე ჩემი შეცვლა უნდა ბლიად..
– ანუ გიყვარს ხო რადგან ამდენი დათმე ?
– ხო რა ეგრე გამოდის.. არადა აი სიმართლე რომ ვთქვათ კარგად იცი ვინ და რა ვარ.ალბათ ძაან ბევრიც გაგიგია ჩემზე.. დარწმუნებული ვარ ზოგი ძაან ბინძური ჭორიც გაგიგია რა. დამიჯერე ძაან ნიტო გოგოც არ ვარ პროსტა ეგრე ვცხოვრობ რა..
-მაგას ვინ ამბობს კაი რა.. ჩვეულებრივი გოოგო ხარ..
-კაი რა არ გინდა. კარგად ვიცი ვინ რას ამბობს და ვის როგორი ვგონივარ მარა გეუბნები რა.. პროსტა ვერ გავიგე ჩემგან რა უნდა.. აი მაგისნაირ ბიჭს, რომელსაც მშობლები პარლამენტში ყავს და თვვითონ კიდე ისეთია და ისეთ თანამდებობაზე ჩემთან რა უნდა ვერ გავიგე..პროსტა ეხა შეიძლება გიკვირს რა პონტში მებაზრება მე ამეებზეო მარა რავი ტო დავიღალე ვიღას მოუყვე.ირგვლივ ყველა მეუბნება მარტო სექსი უნდაო მარა არ უნდა და რა ვქნა.
აქ უკვე გულწრფელად შემეცოდა.. დაჟე ვიფიქრე და ვუთხარი კიდეც რომ:
-კაი რა არა რა მიკვირს.. შეგიძლია მენდო მართლა..იმპოტენტი ხოარაა?
-არა რა იმპოტენტი.. იცი რა გოგოებში ტრიალებს? არ გგკადრებო ესე მითხრა..
-მოიცა რო გთხოვოს დათანხმდები?
-იცი რა მაგრად მიყვარს? დავთანხმდები.. აუ არ იფიქრო ბოზია ვიღაცააო.. მამის სულს გეფიცები ქალიშვილი ვარ.. პროსტა შეიძლება ეგრე ვჩანვარ და ეგრე ლაპარაკობენ ჩემზე მარა არ ვარ ეგეთი ცუდი როჟა მართლა რა…
-იქნებ მართლა სერიოზულად გიყურებს?
– თუ ეგ სერიოზულად მიყურებს.. შეიძლება მარა რაღაც არამგონია.. თან იმდენი პრობლემაა.. მაგის მშობლებს მე არასოდეს მოვეწონები.. ვთქვათ და მართლა გავყვე იტყვიან შეეტენაო. იცი რა ოჯახი აქ? არადა ალბათ მოვკვდები რომ დავკარგო..
-სერიოზულად არ ულაპარაკია მაგ თემაზე?
-აბა შენ რა გგონია რისთვის ვიჩხუბეთ დღეს რომ სანათესაო დავაფარე თავზე..
-რაზე იჩხუბეთ?
-წამომყევიო.მეთქი მე მკიდია არავინ მყავს უკან გამომკიდებელი მარტო ვცხოვრობ.დედაჩემი საბერძნეთიდან ხომ არ ჩამოვა ჩემ მოსაბრუნებლად.თან 18 წლის ვარ უკვე და მკიდია მარა მაგას? და მეთქი მე კი მკიდია მარა შენ სახლში არ შეგვიშვებენ და მე დამცირებას ვერ ავიტან და მოვუტყნავ ყველას კეთილებს ვინც ჩემ დამცირებას ეცდებთქო. ნუ იგინებიო. მეთქი ეგრეა და შენი ნაბიჭვარი ნათესავები და კაპრიზნი მშბლები მე არასოდეს მიმიღებენთქო.ჩემი ხათრით ყველაფერს იზავენ ოღონდ ძალიან გთხოვ ცოტა გამოსწორდი და ჩემებს ნუ ლანძღავ, შენ დაჟე არც იცი როგორები არიანო.
-რა გინდა მართალი გითხრა..
-ხო მამენტ ხო მარა.. რავი მერე დამიწყო ჩემ ოჯახში ეგრეა და რა ვქნაო და დამიწყო თავისი ოჯახის თავზე მოხვევა და თავისი წარმომავლობით მარიაჟობა. მაგარი გამათახსირა თითქოს მადლობა უნდა მეთქვა რომ შემომთავაზა ცოლობა რა.. მერე მეც ვერ მოვითმინე ხო გესმის რა…ვერ მოვიმინე და ვზივარ ახლა ჩამომდის ცრემლები ჩამომერეცხა მაკიაჟი ვზივარ და ადამიანს აღარ ვგავარ დასიებული ტირილისგან..
უცებ გადავწყვიტე რარაც უნდა მეღონა..
-ცოტა დაფიქრდი რა .. 99% მართალია..
-გაჩე ახლა..
-გაჩე კიარა მომისმინე რო გელაპარაკები.. მართალია და არ გინდა შენ მაგის აღიარება. ეგრე მაგრა თუ უყვარხარ და ბიჭი შენგან არაფერს ითხოვს გარდა იმისა რომ ცოტა ნორმალური გახდე და გოგოს, ადამიანს დაემსგავსო ეგ ცუდი არაა. ცოტა დაფიქრდი რას აკეთებ.,სიყვარულს რის გამო კარგავ? ან გაქ დასაკარგი? ცადე რა.. შენი რა მიდის.. თუ არ ცადე მაინც დაკარგავ..
-ხო მარა რა ვქნა??
-დამიჯერებ?
-დამეხმარები რო?
-დედას არ მოვუტყნავ?
ვცადე მისი გამხიარულება და უცებ სმალიკების ძალიან ძალიან დიდი ტალღა შემოვიდა.. მივხვდი რომ გაუხარდა.. მთელი ერთი კვირა ვცდილობდი მის გამოსწორებას..ლექტორს არ უტარებია იმდენი ლექცია რაც მე მაგას ვუტარე და ვეჩიჩინე.. ბოლო ბოლო გაბედა და დარეკა.. ხმამაღალზე ჩართო და ძალიან გამიკვრიდა როცა საშინლად გახარებული მაგრამ თავშეკავებული ხმა გაისმა.
-გისმენთ!
-როგორ ხარ?
-მადლობ მოკითხვისთვის. ვერ დავიტრაბახებ. შენ როგორ ხარ?
-ვერც მე დავიტრაბახებ..
ისე გაინაზა მე მეგონა სხვა ადამიანს ვუყურებდი და არა იმ იაფასიან კახპას რომელიც ასე მონდომებით იგინებოდა ხოლმე ბიჭებთან ერთად..
-მისმინე ახლა თათბირზე ვარ.. საღამოს რომ შევხვდეთ და დავილაპარაკოთ? ხო ხვდები დრო გინდოდა და იმიტომ არ გირეკავდი..
-გელოდები.. გამომივლი თუ სადმე სხვააგან შევხვდეთ?
-7ზე გამოგივლი..დამელოდე..
პირველი ეტაპი კარგად დასრულდა.. თუმცა აღმოჩნდა რომ კაბის მაგვრაიც არაფერი ქონდა.. პირველად გავიმეტე ადამიანისთვის საუკეთესო კაბა და მაკიაჟიც ჩემივე ხელით გავუკეთე.მოკლედ ნამდვილი ლედი მიდიოდა პაემანზე..ალბათ საერკეში თვითონაც ვერ იცნო თავისი თავი,ცრემლიანი თვალებით კი გადამეხვია.. ვთხოვე მარტო წასულიყო..ხელი მაგრად მომკიდა და მარტო ვერაო..
რომ მივედით უკვე მისული დაგვხვდა.. აწრიალებული.. მაშინვე მანქანისკენ გავარდა.კიდევ კარგი მოვასწარი და ხელით მოვქაჩე. გაჩერდა და დაელოდა სანამ მანქანიდან არ გადმოვიდა.. ყბის ჩამოვარდნა იქ უნდა გენახათ.. ნამდვილი შოკი იყო.. მანქანაში ჩასხდნენ და არ ვიცი რაზე ილაპარაკეს 2 საათი კი ველოდე. ბარდიულზე ლამის ჩამომეძინა. მერე გადმოვიდნენ მანქანიდან და ცრემლიანი მაგრამ ბედნიერი სახით გამომხედა.. პირდაპირ მივედი და ნიკოს მივუტრიალდი:
-წაიყვანე იცოდე თორე მოვკლავ -თან გავიცინე
-არც ვაპირებ დატოვებას-მითხრა და თვალი ჩამიკრა..
-და მაინც, როგორ მოახერხე რომ დაჟე აღარც იგინება?
-იგინება ხოლმე, ხანდახან..
-ეგ არაუშავს..ხანდახან მეც ვიგინები.. -გადამკოცნა მიტრიალდა და მანქანაში ჩაჯდა..
თვალცრემლიანი იდგა და მიყურებდა ჩემი გოგონა.. ასე მეგონა შვილი იყო ჩემი და უნდა წასულიყო.. თითქოს მე შევქმენი. სიტუაცია უნდა განმემუხტა.. ცრემლიანი თვალებით ვკითხე:
-იზავ ახლა შენით ყველაფერს თუ გამოგყვე ისევ და დაგეხმარო?
-დედას არ მოვუტყნავ? -გადაიკისკისა მაგრად ჩამეხუტა მანქანაში ჩაჯდა და წავიდა..
P.S მომესწრო გოგო.. დღე-დღეზე ბავშვი ეყოლებათ.. ელენიკოს ხშირად ვნახულობ..ოჯახმა საოცრად მიიღო, თან გადაყვნენ.. ისე არც ძაან გამოსწორებულა.. ფრჩხილებს აღარ იკვნეტს,ბიჭებთან ერთად აღარ აბირჟავებს,მაკიაჟს აღარ იკეთებს, სუნამოებს მხოლოდ ნამდვილ პარფიუმს ხმარობს, აღარ ეწევა, ჯერ არც სვავს,კაბებს კი იცოცხლე აფრიალებს ხან მოკლეს ხან გრძელს,გვაინობამდე მხოლოდ ერთად არიან გარეთ, გინებას კი მოკალით და ვერ გადაეჩვია.. ერთს ისე შეუკურთხებს ხოლმე მამა-პაპურად, კაი ვაჟკაცს არ ამოუვა პირიდან.. თუმცა ეს დიდად აღარავის აწუხებს..

ბოლოს ეს რომ წავიკითხე გამოგიტყდებით და ცრემლებით ვიტირე,აი გული ისე მეტკინა,მაგრამ ამას თქვენ ვერ მიხვდებით რატომ და რის გამო,ჩემი გოგო ხარ უცნობო,მიყვარხარ და ცხოვრებაში არ დაგკარგავ! ცემია ცემია ცემიააა!

ავტორები : იზი და უცნობი,ერთი უბრალო გოგო,იზის ცხოვრება ხარ შენ!

ლესბოსური სექსი!

გავიცანი ისე უბრალოდ,ზოგადად ინტერნეტ სივრცეში,მერე ბევრი საერთო დავუჭირე,შეხვედრა მთხოვა და მეც დავთანხმდი.უბრალოდ წავედით და ყავის სმა დავიწყეთ.ვსაუბრობდით მუსიკაზე,წიგნებზე ხელოვნებაზე,ქართული ტრადიციულიც  ”შევუბერეთ” და ოჯახები მოვიკითხეთ.ან 

ერთი სიტყვით კარგად შევეწყვეთ.ბოლოს მასთან ავედით,ავედით ჩემი საყვარელი წიგნის წამოსაღებად რომელსაც მჩუქნიდა.მერე ჩემს სახლში პირველად ხარ და ეს უნდა ავღნიშნოთო,საუკეთესო კონიაკი გადმოიღო,რომელიც 2 ჭიქაზე უკვე მომეკიდა,ისიც ბევრს სვამდა ვერც მე გავითვალისწინე რომ წასასვლელი ვიყავი და ცოტა შემოვთვერი,მაგრამ მერე გამახსენდა რომ თბილისის სახლში არავინ მელოდებოდა და აღარც გავცჩერდი.ძალიან გამომწვევი და სექსუალური იყო: ალუბლებივით ლამაზი წითლად შეფერილი ლოყები,მარწყვივით მოვარდისფრო დიდი ტუჩები,სავსე მკერდი კი მის წელთან და კისერთან ისე ლამაზად იყო შეწყობილი  რომ მხოლოდ უნდა გენახა ეს საოცრება!

– ვაი შენს მტყვნელს…ერთხელ კი გავიფიქრე მაგრამ გულში ჩამეცინა და გავატარე ჩვეუი ირონიით.მისი ოთახიც ვნახე, ფერთა სპექტრი არეული ( რაც მის სულიერებაზე მიუთუთებდა) დანარჩენი ყველაფერი თავის ადგილზე იყო, ჩემი ყურადღება მხოლოდ მაგიდის გამოხსნილმა უჯრამ მიიქცია მაგრამ მაგაზე თვალი დავხუჭე, არადა მაინტერესებდა რას ინახავდა.ვერც კი მივხვდი როგორ აღმოვჩნდი მასთან ერთად საწოლზე,დიდი იყო ლამაზიდა ალბათ კონფორტულიც.კიდევ დავლიეთ მერე მითხრა ახლა რომ თვალები დახუჭო შეიძლებაო?გამიკვირდა მაგრამ დავხუჭე,ნელ-ნელა ტუჩის მაღლა და ცხვირის დაბლა ოდნავი სიფრთხილით მონაბერი ჰაერი ვიგრძენი,მერე არყის სუნი და რბილი შეხება ტუჩებზე.

ტანში მთლიანად რაღაც უცხო სხეულმა გაირა ალბათ ის ჩემი ნორმალური მეორე ”მე” იყო ასე დამტოვა მარტო.

რბილი შეხება ოდნავ სველი ტუჩები,წელზე მოხვეული ცივი მკლავები, და უცებ შევიგრძენი იმ ლოგინის სიდიადე (რბილი იყო).

ოდნავ შევკრთი მაშინ როცა მაიკა გამხადა, თვალებში მიყურებდა და უფრო ქვევით და ქვევით მიიწევდა,არ მოუცილებია მწვანე თვალებიდან პირდაპირ ჩემს თვალებზე მომართული ხედვა,ვიგრძენი როგორ მიიმართებოდა ჩემი საშოსკენ,მსიამოვნებდა რასაც ვგრძნობდი,თავი ასწია თვალებით მკითხრა მინდოდა თუ არა და მეც დავხარე თავი თანხმობის ნიშნად..მერე უცებ ვიგრძენი რომ მისი ვხდებოდი,უჩვეულო და უნაზეს ხმას გამოვცემდი,ისიც მყვებოდა უცებ გავმწარდი და მივხვდი რომ მისმა ლამაზმა პირსინგიანმა ენამ გააპო გზა უსასრულობისაკენ,ვგრძნობდი როგორ იღვრებოდა სხეულში სიამოვნება ვგრძნობდი და რითმულად მივყვებოდი მის ენას,რომლის გარეშეც მგონი არაფერი გამოგვივიდოდა. ეს სიამოვნება  სადღაც ნახევარი საათი გაგრძელდა,

– მიდი არგაჩერდე,მიდი მიდი არ გაჩერდე, მიდი აი აი აი…მმმ სწრაფად ჩავისუნთქე და ამოვისუნთქე,ის იყო ის დრო,ის საამური წამი ისეთი როგორიც არასდროს მიგრძვნია ჩემს ქმართანაც კი. მეგონა დასრულდა,არა..ალბათ კონიაკის ბრალი იყო,ისევ მაკოცა მეც დავეწაფე და გემრიელად მივირთმევდი.სურვილი არ მქონდა გაჩერების,ისევ რითმული მოძრაობა,კბენა ყურის ძირში ალბათ მიხვდა რომ ამით მაგიჟებდა და აი დამთავრდა ორმხრივი სიამოვნება,მერე უსიტყვოდ დამადო თავი და დავიძინეთ.

 დილით ჩემს მკერდზე წერილი დამხვდა ასეთი სათაურით,: ჩემო ….. ჩემო კარამელივით ტკბილო,ოდესმე გაგახსენდები,თუ ოდესმე შეგიძლია აქ მომაკითხო,მე წავედი კიარადა გავფრინდი,ბინა შენია,კიარადა ჩვენია.

გაკვირვებული ავდექი ვერაფერზე ვფიქრობდი, წასვა დავაპირე როცა გამოხსნილ მაგიდის უჯრას შევხედე, ქვევით ჩემი ფოტო ეგდო ნახევრად მოხეული…შიგნით კი უკვე აღარაფერი დამხვდა.ჩემთვის ყველაფერი გასაგები გახდა!