”აღლუმის” მოლოდინში

დადგა მაისი და სიცხესთან ერთად იმატა ქართველების ვნებათაღელვამ.
პირდაპირ მიმართვებზე გადავალ და მოკლეთ ჩამოგიყალიბებთ სათქმელს.
გული მერევა თქვენზე , იმ ქართველებზე რომლებიც 17 მაისს გულისფანცქალით ელოდებით.
გული მერევა ოფლიან,წვერიან,შავ მაიკებში და სველი ბენდენით გამოწყობილ,მუხლებში ჩატეხილ და ‘ბაბულიკა’ ბიჭებზე თავი კაცები რო გგონიათ და ‘ბიოს’ და ‘კრაკადილის’ მოწევით იმპოტენტები რომ გახდით,მიმიფურთხებია თქვენთვის ძმაკაცის ცოლებს დაიკოებს რომ ეძახით და ზურგსუკან ”ოხ ამას რას ვუზამდიო” რომ იძახით.
ყველა განსხვავებული ორიენტაციის ადამიანს რომ ”პიდარასტებს” ეძახით და სინამდვილეში აი თქვენ არცერთი ”პიდარატი” რომ არ მო…ვთ 🙂
სუფრაზე რომ დათვრებით და ‘ღიპებით’ ეტოლებით ერთმანეთს ”ვის უფრო დიდი აქვსო”.
”ვახტანგურის” დროს რომ ‘ლოღნით’ ერთმანეთს და ვინ მეტ ყანწს დალევს უფრო მაგარი კაციაო,მერე მიდიხართ და სახლში პათოლოგდებით.
17 მაისი რომ ”პიდარასტების” ცემის გამო გინდათ. . .
ახლა გადავიდეთ იმ საშინელებაზე რაც ჩემი ყურებით გავიგონე.
მოკლეთ ერთ-ერთ გრუზინულ სუფრაზე ვისხედით და იქ იყვნენ ორი მამაო ერთი ბერი და სამი გენერალი (ნუ რა ხალხში ვააარ) და იქ ყველაზე მსუქანმა მამაომ რომელმაც სანამ შემოვიდოდა ჩემს ახალ შარვალზე თქვა ეს ”ნიფხავი” რატომ გაცვიაო და ყურადღებაც არ მივაქციე , წამოიწყო ლაპარაკი 17 მაისის აქციის თემაზე. და ამბობდა ასე ”ხვალ (14 მაისს) ”საძმო” მივდივართ ლომისაზე , იქ ცხვარი უნდა დავკლათ,გავერიდოთ აქაურობას,თან მოვითათბირებთ რა უნდა ვუქნათ იმათ იმ დაწყევლილ დღესო.
მერე გენერლებმა მთელი ეკიპაჟები მობილიზირებული იქნება მამაო თქვენთან ვართო.
ამ საუბრის შემდეგ შვიდივე ისე დათრვნენ ერთმანეთს ეხუტებოდნენ კოცნიდნენ და სიყვარულს ეფიცებოდნენ.
აჰ. იქამდე ნასვამ მამაოს დაურეკა მრევლმა ეს კი ეუბნებოდა,ნუ მირეკავ ქალბატონო უკვე შევწუხდიო.(ნუ მესმის ეს შეიძლება ადამიანურიდან გამომდინარე)
ხოდა მოგმართავს ყველას ვისთვისაც 17 მაისს მზე სხვანაირად ამოვა. მიმიფურთხებია თქვენთვის. ჰოომოფობები ყველაზე ადრე მოკვდებით !!!! 

ლექსი,პროზა და სონეტი…ანუ როგორ მიყვარდი

ლექსმა,პროზამ და სონეტებმა შემიპყრო… სევდიანი ფიქრების ნისლით იყო დაფარული ერთოთახიანი ბინა, გარეთ გლოვის ზარები გამალებით რეკავდნენ , ლამპიონის მკრთალი შუქი მინათებდა ერთადერთ სარკმელს…

 

კედლები ნიკოტინის სუნით იყო გაჟღენთილი, იატაკი ბროლის ჭიქის ნამსხვრევებით, ჰაერს ალკოჰოლის გემო ჰქონდა, მე კი შენი მონატრებით ვგიჟდებოდი…

 

სურვილი მიჩნდებოდა ვენების საკუთარი კბილებით დაგლეჯის, მორფინის დოზაზე მეტის მიღების, სასმელში ჩახრჩობის და… დღედაღამ ტირილის….

 

არ ვიცოდი ოდესმე ჩემთანაც თუ გამოანათებდა მზე…. მაგრამ მოხვედი შენ,გაანათე ჩემი ოთახი,გადაწიე ფანჯრები და… მერე შემიყვარდი…

 

ორივე ხელიხელჩაკიდებული ყოველ საღამოს დავდიოდით ზღვის ნაპირზე, თვალებს ვხუჭავდით და შუბლზე გკოცნიდი, მთვარეზე ფეხშიშველები დავრბოდით და ზაფხულის ცხელ ღამეებს ვათენებდით ….

 

მერე ჩვენც დაგვიდგა შემოდგომა… გრძნობის-ცვენა…. გვიხუნდებოდა მოგონებები… ვეღარც სითბოს ვგრძნობდით… მაგრამ , მე შენ ისევ მიყვარდი  ….

 

 

ლექსმა,პროზამ და სონეტებმა შემიპყრო… სევდიანი ფიქრების ნისლით იყო დაფარული ერთოთახიანი ბინა

გიჟის აღსარება ( ანუ როცა მითხარი რომ სხვა გიყვარდა )

მე ახლა დავწერ და დასკვნა ტქვენ გამოიტანეთ კომპეტენტურო ადამიანებო და ადამიანებო. 🙂

 

დილით ადრე ავდექი და სავარჯიშოდ გავედი,ვიცოდი დღეს უნდა მენახე…მშვიდად გავიდა დრო სამ საათამდე…თუმცა იქამდე ისეთი წვიმა იყო მეგონა სახლიდან ორი დღე ვერ გავიდოდი მაგრამ გადაწყვეტილი მქონდა ნებისმიერ ფასად შენი ნახვა. როცა მოვედი ნატკენი ფეხი ძლივს შემოვდგი სახლში დივანზე დავწექი და სიმრერები ჩავრთე,შენ ზედმეტად მშვიდი იყავი,აუღელვებელი,იმ ჭიამაიას მაგონებდი მაისურზე მკერდთან რომ გეხატა…    შენი საქმიანი ფუსფუსი ყელში რომ ამომივიდა და ფინჯანი ყავაც რომ აღარ გადამივიდა ყელში ავდექი და გადავღვარე მიხვდი,დაჯექიო შემომთავაზე რაზეც დაგეთანხმე და თვალები მაგრად დავხუჭე…ზუსტად არ მახსოვს ციტირებას ვერ მოვახდენ რადგან მხოლოდ ის გავიგე ‘’მე მიყვარს’’ ‘’ აი შენ რომ გიყვარვარ იმაზე მეტად მიყვარს’’ ‘’შენზე შვიდჯერ მეტად მიყვარს’’ ‘’ ვწუხდები და მეც დასვენება მინდა’’-ო…    გისმენდი…გისმენდი და ვგრძნობდი თვალებში სისხლი როგორ მაწვებოდა…საკუთარ მაჯას კბილებს ვუჭერდი ისე რომ შენ არ დაგინახავს…თვითგვემას მივეცი უბადრუკი სული და სხეული…შენი სამზარეულოს კარებებს შორის მხრებით მაგრად დავდექი მივეყუდე რომ არ დავცემულიყავი სხეულით ისე როგორც სულით…    მეორე ოთახში ბარბაცით,მთვრალი კაცივით გავედი…ირგვლივ რა ხდებოდა არ ვიცი…ის ვიცოდი რომ შენ გვერდით იყავი და…მძიმედ დავეშვი …თავი ჩავხარე და ენაზე კბენით ვიკავებდი თვალებზე მომდგარ ცრემლს…    ოთახში გამოხვედი და წინ დამიჯექი…მე ვერ გავძელი და ისევ სამზარეულოს კარებს მივაშურე,იქაც გამომყევი და დაჭერობანას ნუ მეთამაშებიო ხუმრობით მითხარი…    მე გავჩერდი ორ კედელს შუა… შენ კი პირადად ჩვენი სიმღერა ჩართე,ის რასაც მე და სენ ვუსმენდით…. ის რაც ორივეს საერთო გვქონდა,ის რაც გვიყვარდა… სახეზე ხელები მაგრად ავიფარე…ჯერ მარჯვენა თვალიდან წამოვიდა ცრემლი,მერე მარცხენადან,ვერ ვსლუკუნებდი,არ მინდოდა შეგემჩნია…ცოტა დავწყნარდი და ტელეფონზე ესემესი მოვიდა ‘’შენ იცოდი რომ მე ვინმე შემიყვარდებოდა’’ ამას დაუყოვნებლივ მოყვა მეორე ‘’ შენ ისიც იცი ოდესმე პირადი ცხოვრება მექნება’’ შემდეგ მესამეც რომელიც უკვე ვეღარ წავიკითხე , პასუხი დავუბრუნე რომ ამ ერთხელ მაპატიოს ეს სისუსტე და ისევ იქითა ოთახში გავედი,ახლა აღარ გამომყევი…    პირველად ძირს ნატკენი მუხლით დავეცი,ამას მეორეც ჩაჰყვა,ხელები მიკანკალებდა,ტუცებიც თვალებიდან ცრემლები მდიოდა და ეს ყველაფერი უკვე ისტერიულ ქვითინად მექცა ვტიროდი ხმამაღლა და დაუფარავად , ვტიროდი დაკარგულ ‘’ჩემსაზე’’ ხაზგადასმულ გრძნობებზე და ყველაფერზე,იმაზე რომ ფეხებქვეშ მიწა გამომეცალა,მოგწერე რომ ჩემს უკან დამდგარიყავი,გამოსულიყავი და ხმა არ ამოგეღო,დიდხანს გელოდე…უკნიდან დაინახავდი მხრებში გამართულ ამაყად მდგომიარე ადამიანს რომელსა მხოლოდ მხრები უცახცახებდა,ვერავინ გაიგებდა რის გამო…მაგრამ ეს ერთი თხოვნაც,საბოლოო თხვნაც არ შემისრულე,მოხვედი და იქვე მდგომ დივანზე დაჯექი…    მე ვერ გავძელი და მაინც გავაკეთე ეს,შენს წინ ჩავიმუხლე,ფეხებზე მოგეხვიე და ხმამაღლა ავტირდი…ავტირდი და ხელებზე გეფეებოდი,შენ აღარ მახსოვს მგონი არც გატოკებულხარ…ორ წუთში წამომაყენე და დამამაშვიდებლები დავიეთ ორივემ…    მივხვდი რომ ჩემი იქ გაჩერება არაფრით აღარ შეიძლებოდა…  ავიღე ჩანთა და წამოვედი…ახლა ვიხსენებ და არაფერი მახსენდება როგორ გამოვედი,დაგემშიდობბე თუ არა რა გითხარი არც ის მახსოვს,მახსოვს მხოლოდ ის რომ გზაში ძალიან მციოდა,სახლამდე ძლივს ავედი გავითოშე…მარტო ვიყავი…რომ დავფიქრდი და მივხვდი რომ უშენობბით დავიღუპე,იმ წამს ხელში რაც მომხვდა  ყველა ნივთი კედელზე მივახეთქე….გამახსენდა მუხლი რომელიც უკვე გაუსაძლისად მტკიოდა და დავიხარე დავიხარე და იქ დადებული ხის ჯოხი რომელიც საკმაოდ მძიმე იყო ზუსტად არ მახსოვს მაგრამ მგონი ოთხჯერ თუ ხუთჯერ დავირტყი ფეხში…ტკივილს ვეღარ ვგრძნობდი,ვყვიროდი და უმართავი ვიყავი….ამის მეტი აღარაფერი მახსოვს,ვერაფერს მოგატყუებ…

 

ახლა მე ვზივარ პატარა შუშისკედლებიან ოთახში…. (სანამ წამოვიდოდი ბოდიში მოგიხადე ტანსაცმელი დაგისვარე ჩემი ცრემლებითთქო და შეიფერე,ნუ მებოდიშებიო) მე კი აქ მხოლოდ სამი მაისური მაქვს, ორი თეთრი რომლებსაც ყოველდღიურად ვხმარობ და ერთი ნაცრისფერი რომლებსაც ეგრეთწოდებული ‘’პაემნების’’ დროს იცვამენ ხოლმე აქ მაცხოვრებლები…მაგრამ ჩემი ნაცრისფერი საკიდიდან არასდროს ჩამოუხნიათ… ვითხოვე რომ კალამი და ფურცელი მოეტანათ ჩემთვის… ეს შემისრულეს…. ახლა გიგზავნი ამ წერილს… და შენ (თქვენ) განსაზღვრეთ, როგორ შეიძლება უწოდო გიჟი ადამიანს რომელიც გრძნობებზე და განცდებზე ასე საუბრობს,განა იმიტომ რომ იმპულსებს აჰყვა? განა იმიტომ რომ მუხლი საკუტარი ხელებით გაიბზარა? განა იმიტომ რომ დაამტვრია მაშინ როდესაც სტკიოდა?თუ იმიტომ რომ თვითმკვლელობა ვერ გაბედა…არა მე აქ არ უნდა ვიყო,თუმცა მანდ ცხოვრებას ისევ აქ არსებობა მირჩევნია,აქ ვეღარავინ მატკენს გულს,აქ ვეღარ ვიტკენ სხეულს და სულს…აქ ყველაფერი თეთრია…ხან ნაცრისფერი…ჩემთვის კი მხოლოდ თეთრი…

შეძლებისდაგვარი დაბრუნება

ალბათ სავარაუდოდ ერთი წელია აღარაფერი დამიწერია. ეს ის პერიოდია უნივერსიტეტში რომ ჩავაბარე ახალი მეგობრები გავიჩინე და უფრო თავაშვებული და თამამი გავხდი.ყველაფერი რაც ხდებოდა ამ დროის განმავლობაში სწორად რომ გამომეყენებინა ვიქნებოდი ჭკვიანი გოგო. მაგრამ რათქმაუნდა ეს ისე არ ხდება და ბევრი როგორ ვთქვა…გულისტკენა თუ ცუდი რაღაცეები დამრჩა მოსაგონად…ახლა ბლოგზე წერა ისევ რატომ დავიწყე ღმერთმა იცის. მიმივიწეს ვიღას ახსოვს ჩემი ცხელ-ცხელი პოსტები,ისეთსაც აღარაფერს ვწერ,უფრო ჩემთვის და ჩემი სანაცნობო წრისთვის. არც იმის იმედი მაქვს ისევ ისეთი პოპულაურლი ბლოგი მექნება მეთქი (თუმცა ეს ასე იყო დიდი ხნის განმავლობაში) ვეცდები ისევ ვწერო სტატიებსაც დავწერ და მე და კიდევ 1-2 ადამიანი ხომ მაინც გაიხარებს ჩემი დაბრუნებით. ახლა კარგად ვარ და ისევ შემოგიერთდით ❤